Na początku 1979 r. inż. Władysław Okarmus zaproponował, by wykorzystując przyrządy do budowy seryjnego szybowca SZD-48 "Jantar Standard 2"- zbudować 3 nowe typy szybowców. Miały to być: szybowiec klasy klub SZD-48-2 "Jantar Club", szybowiec akrobacyjny SZD-48-3 "Jantar-Akrobat" oraz szybowiec wyczynowy SZD-48-4 "Jantar 17" o rozpię­tości 17 m.

W związku z przygotowywanymi w Szwecji I Szybowcowymi Mistrzostwami Świata Klasy Klub (Örebro, 04.04.1979 r.), zainteresowanie zostało skierowane w stronę szybowca tej klasy. Nie było jednak szans na przygotowanie mody­fikacji szybowca na mistrzostwa i ostatecznie wystartowały tam przemalowane szybowce SZD-32A "Foka 5".

Prace konstrukcyjne uruchomiono jednak. Polegały one przede wszystkim na zaprojekto­waniu stałego podwozia. Na początku kwietnia 1979 r. dokonano przymiarki na prototypie SZD-49 "Jantar Standard K", która miała na celu optymalizację położenia koła zarówno względem środka masy, jak i doboru kąta postojowego, przy jednoczesnym minimalnym wystawaniu koła z obrysu kadłuba. Dalsze zmiany miały dotyczyć usunięcia instalacji ba­lastowe wraz z pokryciami zbiorników wod­nych w skrzydłach.

W czerwcu 1979 r. ustalono położenie koła podwozia, którego oś umiejscowiono w odległo­ści ok. 80 mm od dolnej krawędzi obrysu kadłu­ba. Koło miało być osłonięte owiewką w celu zmniejszenia oporów - zakładano, że doskona­łość tak przygotowanego szybowca nie powin­na być mniejsza niż 37.

Głównym wykonawcą dokumentacji zmian był tech. Mieczysław Mikuszewski, który we wrześniu 1979 r. praktycznie zakończył doku­mentacj.

Próby zainteresowania potencjalnych na­bywców nowym szybowcem nie dały oczekiwa­nych efektów. W 1980 r. z zapytaniem zwróciły się tylko Węgry i Argentyna, rozpoczęto więc uzgadnianie dokumentacji z IKCSP Do realiza­cji warsztatowej jednak nie doszło.

Temat ten powrócił jeszcze w 1982 r. Kon­struktorem wiodącym został wówczas mgr inż. Tadeusz Łabuć. Ponownie zweryfikowaną przy­gotowaną dokumentację, modyfikując przy oka­zji ramę zawieszenia koła głównego (zamoco­wano w niej tylny zaczep).

Ponieważ jednak równocześnie realizowano już konkurencyjny szybowiec tej klasy SZD-51 "Junior"- temat ten całkowicie stracił zainteresowanie i poparcie. Brak zdecydowanego stanowiska przyszłego użytkownika, którym miał być przede wszystkim ówczesny APRL, jak i oczekiwanie na realizację szybowca tej klasy projektowanego od począt­ku - przyczyniły się do ostatecznego zaniecha­nia prac nad SZD-48-2.

Wymiary SZD-48-2 odpowiadają danym SZD-48 "Jantar Standard 2". Na zmianę pozostałych danych rzutowała jedynie mniejsza o 10- 15 kg masa własna szybowca i nieco większe opory stałego podwozia. Dalsze zmniejszenie obcią­żenia powierzchni nośnej można było osią­gnąć przez dodanie na spływie skrzydła doklejki płytkowej o szerokości stanowiącej 2% cięciwy, poprawiającej też współczynnik siły nośnej- według propozycji prof. Jerzego Ostrowskiego.