W 1978 r. w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym mgr inż. Bogumił Szuba zapropo­nował opracowanie szybowca o rozpiętości 17,5 m- na podstawie konstrukcji seryjnego SZD-42-2 "Jantara 2B". Uznano, że celowe bę­dzie zaoferowanie szybowca do wysokowyczynowego treningu, będącego typem pośrednim między szybowcem 15- metrowym (standard lub klub) a 20,5- metrowym "Jantarem-2B", o ce­chach tego ostatniego. Przy mniejszej masie i wymiarach tego szybowca, bezpieczniejsze miało być przygodne lądowanie oraz łatwiejsze ściąganie go z terenu.

Początkowo zamierzano jedynie obciąć skrzydła "Jantara-2B" wraz z lotkami. Gdyby oka­zało się, że pozostałe lotki są mało efektywne, przewidywano możliwość ich przedłużenia w stronę kadłuba po ok. 500 mm (kosztem klap). Płat miał być dwudzielny, z uwagi na mniejszą masę, i w związku z tym jego struktu­ra miała ulec modyfikacji zgodnie z niższym po­ziomem obciążeń.

Na podstawie osiągów szybowców rodziny Jantar, spodziewano się uzyskać doskonałość 43- 44. Uwzględniając potrzebę poprawienia własności nowego szy­bowca w ślizgu, przewidywano modyfikację usterzenia kierunku: dodanie płetwy przed sta­tecznikiem lub poszerzenie statecznika, albo- gdyby zaistniała taka potrzeba- wprowadzenie obydwu tych modyfikacji. Odpowiedź miały dać próby w locie.

Projekt nie wykroczył jednak poza stadium analiz. Powodem była dyskusja nad ogranicze­niem rozpiętości szybowca klasy otwartej do 18 m, podejmowana wówczas na forum OSTIV. Argumentowano też, że taki szy­bowiec zbudowano już wcześniej (SZD-37x "Jantar 17"), a jego osiągi podwyższano wła­śnie przez powiększenie rozpiętości do 19 m (SZD-38 "Jantar 1" prototyp).

Omawiany szybowiec prawdopodobnie miał otrzymać oznaczenie SZD-54, gdyby został przyjęty do realizacji. Ponieważ do tego nie do­szło, oznaczenie to otrzymał następca SZD-50 "Puchacz"- szybowiec SZD-54 "Perkoz".

Rozważano też zmotoryzowanie tego szybowca (napęd doczepny lub chowany).