W 1973 r. Polska i Jugosławia rozpoczęła wspól­ne prace nad przyszłymi sa­molotami dla potrzeb obu krajów i na sprzedaż na rynki trzecie. W dniu 11.04.1975 r. pod­pisane zostały Ogólne warun­ki współpracy naukowo- tech­nicznej pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową a So­cjalistyczną Federacyjną Re­publiką Jugosławii (znane pod skrótem PJWG- Pol­sko- Jugosłowiańska Współ­praca Gospodarcza). Został powołany wspólny zespół konstrukcyjny, pracujący równocześnie w Belgradzie i w Warszawie. Pracownicy zespołu pochodzili z biur konstrukcyjnych zakładów UTVA Pancevo, Politechniki Belgradzkiej, WSK-Okęcie i Instytutu Lotnictwa. Ze strony polskiej zespołem kierował dr inż. Ryszard Orłowski z Instytutu Lot­nictwa, z jugosłowiańskiej- prof. Stanojević z Poli­techniki Belgradzkiej. Efektem działania tego zespołu było opraco­wanie programu produkcji samolotów lekkich- o masie startowej do 5700 kg.

Wspólnie projektowane samoloty polsko- jugosłowiańskie otrzymały oznaczenia M-10, M-11, M-12, M-13, M-20, M-21, M-22 i M-23- nie mają one jednak nic wspólnego ze stosowanymi w tych samych latach i później oznaczeniami samolotów konstruowanych w WSK PZL-Mielec. Pod koniec 1975 r. zapadła w Polsce decyzja o przer­waniu współpracy.

Projekt M-13 przedstawiał sześciomiejscowy sa­molot dyspozycyjny. Miała to być dwusilniko­wa odmiana samolotu M-12, w bardzo wysokim stopniu z nim zunifikowany. Przeznaczony miał być do wykonywania wielu zadań: do lotów służbowych, lekkiego transportu towarów, lotów pasażerskich, szkolenia nawigacyjnego, tu­rystyki, zadań sanitarnych, patrolowania i nadzo­ru. W wersji sanitar­nej możliwość zabrania 4 chorych na noszach i lekarza z wyposażeniem medycznym. W wersji towarowej- składane fotele i uchwyty dla ładun­ku. W wersji patrolowej- aparatura fotograficz­na lub inna na życzenie. W wersji treningowej- wyposażenie do szkolenia.

Prze­widywana cena w 1974 r. miała wynosić 4 000 000 zł. Planowano rozpoczęcie produkcji seryjnej na połowę 1979 r. Projekt nie został zrealizowany.

Konstrukcja.
Sześciomiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej. W wersji sanitar­nej możliwość zabrania 4 chorych na noszach i lekarza.
Na końcach skrzydeł zamontowane zbiorniki paliwowe.
Kabina zakryta, przewietrzana i ogrzewana, na życzenie odbiorcy klimatyzowana. Sterownice zdwojone.
Usterzenie poziome płytowe.
Podwozie chowane w locie.

Wyposażenie- zdwojony zestaw IFR, bogate wyposażenie radio­nawigacyjne do lotów nocnych.
Instalacja hydrauliczna do wychylania klap, chowania podwozia i wychylania trymerów.

Silniki- Lycoming TIO- 540 o mocy 228 kW (310 KM), śmigła trójłopatowe stałoobrotowe. Moż­liwość montażu dodatkowych zbiorników paliwa.

Dane techniczne M-13, obliczeniowe (wg [1]):
Rozpiętość- 12,6 m, długość- 9,1 m, wysokość- 3,6 m, powierzchnia nośna- 19,9 m².
Masa własna- 1600 kg, masa całkowita- 2700 kg.
Prędkość max- 360 km/h, prędkość przelotowa- 330 km/h, wznoszenie- 8,0 m/s, zasięg- 1600 km.