W 1973 r. Polska i Jugosławia rozpoczęła wspól­ne prace nad przyszłymi sa­molotami dla potrzeb obu krajów i na sprzedaż na rynki trzecie. W dniu 11.04.1975 r. pod­pisane zostały Ogólne warun­ki współpracy naukowo- tech­nicznej pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową a So­cjalistyczną Federacyjną Re­publiką Jugosławii (znane pod skrótem PJWG- Pol­sko- Jugosłowiańska Współ­praca Gospodarcza). Został powołany wspólny zespół konstrukcyjny, pracujący równocześnie w Belgradzie i w Warszawie. Pracownicy zespołu pochodzili z biur konstrukcyjnych zakładów UTVA Pancevo, Politechniki Belgradzkiej, WSK-Okęcie i Instytutu Lotnictwa. Ze strony polskiej zespołem kierował dr inż. Ryszard Orłowski z Instytutu Lot­nictwa, z jugosłowiańskiej- prof. Stanojević z Poli­techniki Belgradzkiej. Efektem działania tego zespołu było opraco­wanie programu produkcji samolotów lekkich- o masie startowej do 5700 kg.

Wspólnie projektowane samoloty polsko- jugosłowiańskie otrzymały oznaczenia M-10, M-11, M-12, M-13, M-20, M-21, M-22 i M-23- nie mają one jednak nic wspólnego ze stosowanymi w tych samych latach i później oznaczeniami samolotów konstruowanych w WSK PZL-Mielec. Pod koniec 1975 r. zapadła w Polsce decyzja o przerwaniu współpracy.

Projekt M-12 przedstawiał sześciomiejscowy sa­molot dyspozycyjny. Przeznaczony miał być do wykonywania wielu zadań: do lo­tów służbowych, lekkiego transportu towarów, szko­lenia nawigacyjnego, tury­styki, zadań sanitarnych, wywożenia skoczków spa­dochronowych, patrolo­wania i nadzoru.

Został skon­struowany w układzie jed­nosilnikowego dolnopłata z chowanym podwoziem. W wersji sanitarnej miał moż­liwość zabrania 4 chorych na noszach i lekarza z wyposażeniem medycznym. W wersji towa­rowej: składane fotele i uchwyty dla ładunku. Znaczny stopień unifikacji struktury z samolo­tem M-13. Prze­widywana cena w 1974 r. miała wynosić 2 250 000 zł. Planowano rozpoczęcie produkcji seryjnej na początek 1978 r.

Projekt nie został zrealizowany.

Konstrukcja.
Sześciomiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej. W wersji sanitarnej moż­liwość zabrania 4 chorych na noszach i lekarza.
Kabina zakryta, przewie­trzana i ogrzewana, na życzenie odbiorcy klimaty­zowana. Sterownice zdwojone.
Usterzenie poziome płyto­we.

Wyposażenie- zdwojony ze­staw IFR, bogate wyposażenie radionawigacyj­ne do lotów nocnych..
Instalacja hydrauliczna do wychylania klap, chowania podwozia i wychylania trymerów.

Silnik- Lycoming TIO-540  mocy 220 kW (299 KM) lub IGO-540 o mocy 239/258 kW (325/351 KM), śmigło stałych obrotów. Możliwość montażu do­datkowych zbiorników paliwa.

Dane techniczne M-12, obliczeniowe (wg [1]):
Rozpiętość- 11,9 m, długość- 9,1 m, wysokość- 3,6 m, powierzchnia nośna- 19,9 m².
Masa własna- 1000 kg, masa całkowita- 1850 kg.
Prędkość max- 260 km/h, prędkość przelotowa- 240 km/h, wznoszenie- 4,2 m/s, zasięg- 1200 km.