W 1973 r. Polska i Jugosławia rozpoczęła wspól­ne prace nad przyszłymi sa­molotami dla potrzeb obu krajów i na sprzedaż na rynki trzecie. W dniu 11.04.1975 r. pod­pisane zostały Ogólne warun­ki współpracy naukowo- tech­nicznej pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową a So­cjalistyczną Federacyjną Re­publiką Jugosławii (znane pod skrótem PJWG- Pol­sko- Jugosłowiańska Współ­praca Gospodarcza). Został powołany wspólny zespół konstrukcyjny, pracujący równocześnie w Belgradzie i w Warszawie. Pracownicy zespołu pochodzili z biur konstrukcyjnych zakładów UTVA Pancevo, Politechniki Belgradzkiej, WSK-Okęcie i Instytutu Lotnictwa. Ze strony polskiej zespołem kierował dr inż. Ryszard Orłowski z Instytutu Lot­nictwa, z jugosłowiańskiej- prof. Stanojević z Poli­techniki Belgradzkiej. Efektem działania tego zespołu było opraco­wanie programu produkcji samolotów lekkich- o masie startowej do 5700 kg.

Wspólnie projektowane samoloty polsko- jugosłowiańskie otrzymały oznaczenia M-10, M-11, M-12, M-13, M-20, M-21, M-22 i M-23- nie mają one jednak nic wspólnego ze stosowanymi w tych samych latach i później oznaczeniami samolotów konstruowanych w WSK PZL-Mielec. Pod koniec 1975 r. zapadła w Polsce decyzja o przer­waniu współpracy.

Wspólne biuro konstrukcyjne zdążyło opra­cować do połowy 1975 r. dokumentację prototy­pu pierwszego samolotu, oznaczonego roboczo M-10. Mniej zaawan­sowana była dokumentacja projektowa następ­nego- M-11. Opracowano tylko ogólną geome­trię kształtu samolotu w dwóch głównych wa­riantach- ze skrzydłami prostokątnymi i trape­zowymi, niektóre węzły konstrukcyjne oraz ob­liczenia obciążeń.

Miał to być czteromiejscowy samolot dyspozycyjno- treningowy (do lotów służbo­wych, szkolenia nawigacyjnego, turystyki, pa­trolowania i nadzoru), zbudowany w układzie jednosilnikowego dolnopłata z chowanym podwoziem, zunifikowany konstrukcyjnie z M-10. Prze­widywana cena w 1974 r. miała wynosić 1 800 000 zł. Rozpoczęcie produkcji seryjnej planowane było na pierw­sze półrocze 1977 r.

Projekt nie został zrealizowany.

Konstrukcja.
Czteromiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej.
Kabina zakryta.
Podwozie trójkołowe pod­woziem z kołem przednim, chowane w locie.

Wyposażenie- zestaw IFR częściowo zdwojony, możliwość rozbu­dowy wyposażenia radionawigacyjnego.
Instalacja hydrauliczna do wychylania klap, chowania podwozia i wychylania trymerów.

Silnik- Lycoming I0-540 o mocy 184 kW (250 KM), śmi­gło stałych obrotów. Możliwość zainstalowa­nia dodatkowych zbiorników paliwa.

Dane techniczne M-11, obliczeniowe (wg [1]):
Rozpiętość- 9,5 m, długość- 7,8 m, wysokość- 3,3 m, powierzchnia nośna- 14,3 m².
Masa własna- 785 kg, masa całkowita- 1350 kg.
Prędkość max- 290 km/h, prędkość przelotowa- 260 km/h, wznoszenie- 5,4 m/s, zasięg- 1200 km, czas lotu- 6 h.