M-11, 1975
W 1973 r. Polska i Jugosławia rozpoczęła wspólne prace nad przyszłymi samolotami dla potrzeb obu krajów i na sprzedaż na rynki trzecie. W dniu 11.04.1975 r. podpisane zostały Ogólne warunki współpracy naukowo- technicznej pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową a Socjalistyczną Federacyjną Republiką Jugosławii (znane pod skrótem PJWG- Polsko- Jugosłowiańska Współpraca Gospodarcza). Został powołany wspólny zespół konstrukcyjny, pracujący równocześnie w Belgradzie i w Warszawie. Pracownicy zespołu pochodzili z biur konstrukcyjnych zakładów UTVA Pancevo, Politechniki Belgradzkiej, WSK-Okęcie i Instytutu Lotnictwa. Ze strony polskiej zespołem kierował dr inż. Ryszard Orłowski z Instytutu Lotnictwa, z jugosłowiańskiej- prof. Stanojević z Politechniki Belgradzkiej. Efektem działania tego zespołu było opracowanie programu produkcji samolotów lekkich- o masie startowej do 5700 kg.
Wspólnie projektowane samoloty polsko- jugosłowiańskie otrzymały oznaczenia M-10, M-11, M-12, M-13, M-20, M-21, M-22 i M-23- nie mają one jednak nic wspólnego ze stosowanymi w tych samych latach i później oznaczeniami samolotów konstruowanych w WSK PZL-Mielec. Pod koniec 1975 r. zapadła w Polsce decyzja o przerwaniu współpracy.
Wspólne biuro konstrukcyjne zdążyło opracować do połowy 1975 r. dokumentację prototypu pierwszego samolotu, oznaczonego roboczo M-10. Mniej zaawansowana była dokumentacja projektowa następnego- M-11. Opracowano tylko ogólną geometrię kształtu samolotu w dwóch głównych wariantach- ze skrzydłami prostokątnymi i trapezowymi, niektóre węzły konstrukcyjne oraz obliczenia obciążeń.
Miał to być czteromiejscowy samolot dyspozycyjno- treningowy (do lotów służbowych, szkolenia nawigacyjnego, turystyki, patrolowania i nadzoru), zbudowany w układzie jednosilnikowego dolnopłata z chowanym podwoziem, zunifikowany konstrukcyjnie z M-10. Przewidywana cena w 1974 r. miała wynosić 1 800 000 zł. Rozpoczęcie produkcji seryjnej planowane było na pierwsze półrocze 1977 r.
Projekt nie został zrealizowany.
Konstrukcja.
Czteromiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej.
Kabina zakryta.
Podwozie trójkołowe podwoziem z kołem przednim, chowane w locie.
Wyposażenie- zestaw IFR częściowo zdwojony, możliwość rozbudowy wyposażenia radionawigacyjnego.
Instalacja hydrauliczna do wychylania klap, chowania podwozia i wychylania trymerów.
Silnik- Lycoming I0-540 o mocy 184 kW (250 KM), śmigło stałych obrotów. Możliwość zainstalowania dodatkowych zbiorników paliwa.
Dane techniczne M-11, obliczeniowe (wg [1]):
Rozpiętość- 9,5 m, długość- 7,8 m, wysokość- 3,3 m, powierzchnia nośna- 14,3 m2.
Masa własna- 785 kg, masa całkowita- 1350 kg.
Prędkość max- 290 km/h, prędkość przelotowa- 260 km/h, wznoszenie- 5,4 m/s, zasięg- 1200 km, czas lotu- 6 h.
Źródło:
[1] Makowski T. "Polsko- jugosłowiańskie konstrukcie lotnicze". Skrzydlata Polska nr 6/2006.