Ponieważ okazało się, że wychylna płetwa podskrzydłowa w postaci kieszeni kilowej nie spełnia dobrze funkcji aerodynamicznej, Jerzy Wolf pomyślał o zmianie kierunku jej wychyleń. Ewolucja prototypów lotni Z-84 i Z-87, skonstruowanych w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, polegała najpierw na zastosowaniu przegubowego kila o zawiasie w pobliżu węzła centralnego szkieletu.

Kil taki umożliwił zwiększenie przemieszczeń poprzecznych punktu podwieszenia pilota, a jednocześnie zmniejszyło się tarcie kila o powłokę. Następnie na tylnej, odwrotnie wychylającej się części kila, mocowano różnego kształtu i wielkości płetwy nadskrzydłowe, stanowiące jednocześnie oprofilowanie pionowego masztu szkieletu lotni i wychylające się przeciwnie do wychylenia kieszeni kilowej.

Próby w locie potwierdziły przewidywania teoretyczne sterowania płetwowego "IL-Fin": osiągnięto zmniejszenie sił na sterownicy i znaczną poprawę własności pilotażowych. Pozwoliło to powiększyć napięcie powłoki oraz sztywność i doskonałość skrzydła dzięki ograniczeniu jego skręcenia i przy zachowaniu dużej rozpiętości.

Konstrukcja.
Lotnia bezkieszeniowa z przegubowym kilem i systemem sterowania płetwowego "IL-Fin".
Sposób powiększania napięcia powłoki objęty zgłoszeniem patentowym.

Dane techniczne Z-84 (wg [1]):
Rozpiętość- 11,4 m, powierzchnia nośna- 17,0 m².