Niemiecka firma DFW (Deutsche Flugzeugwerke GmbH) została założona przez Bernarda Mayera w 1910 r. w miejscowości Lindenthal koło Lipska. Firma zaprojektowała i zbudowała szereg udanych samolotów, chociaż, podobnie jak wiele innych firm, rozpoczęła swoją działalność od licencjonowanej konstrukcji samolotów francuskich (w szczególności dwupłatowego pchacza Maurice'a Farmana).

Pierwszym samolotem własnej konstrukcji był samolot DFW Mars, który został zbudowany w wersjach jednopłatowca i dwupłatowca. Wraz z wybuchem I wojny światowej firma DFW rozpoczęła projektowanie i budowę serii własnych samolotów, z których tylko jeden był powszechnie używany.

W 1914 r. inż. Walter Oelerich opracował projekt samolotu MD.14 (Militärdoppeldecker typ 14, oznaczany również jako Mars MD.14), który miał służyć jako samolot rozpoznawczy i szkolny. Otrzymał skrzydła o jednakowej rozpiętości i charakterystycznym sierpowatym kształcie, które zwiększały stabilność wzdłużną. Kadłub samolotu i usterzenie ogonowe pod wieloma względami przypominały swego poprzednika- dwupłatowca DFW Mars. Do napędu zastosowano chłodzony wodą silnik rzędowy Mercedes D.I o mocy 74 kW (100 KM).

Samolot został skierowany do produkcji seryjnej i otrzymał wojskowe oznaczenie DFW B-I. W 1915 r. pojawił się samolot DFW B-II (oznaczenie fabryczne MRD), prawie identyczny z poprzednikiem, przeznaczony jednak głównie do szkolenia pilotów. Otrzymał skrzydła o mniejszej rozpiętości. Do napędu stosowano silniki Mercedes D.I o mocy 74 kW (100 KM) lub Mercedes D.II o mocy 90 kW (120 KM). Ogółem w latach 1914- 1915. zbudowano ok. 100 egz. obu wersji.

DFW B-l , obok samolotów Aviatik B-l i Albatros B-I, był typowym przedstawicielem niemieckiego, nieuzbrojonego, dwumiejscowego samolotu wojskowego klasy „B”. Od początku wojny służył jako samolot rozpoznawczy na froncie zachodnim i wschodnim. Chociaż B-l był nazywany, ze względu na kształt zakrzywionych skrzydeł, nieco ironicznie latający banan, był popularny wśród załóg. Samolot był stabilny, niezawodny i miał znakomite właściwości lotne. Z czasem jednak stawał się bezbronny wobec, coraz częściej uzbrojonych w karabiny maszynowe, samolotów nieprzyjaciela. Wiosną 1915 r. został zmodernizowany, zainstalowano mocniejszy silnik oraz dodano uzbrojenie. Na górnym płacie zamontowany został ruchomy karabin maszynowy Parabellum, który strzelał ponad kręgiem śmigła. Obsługiwany był przez obserwatora z pierwszej kabiny. Podczas strzelania obserwator musiał wydostać się z kabiny i stać na swoim siedzeniu. System był jednak nie tylko niewygodny, ale także niebezpieczny. Obserwator podczas obsługi karabinu całkowicie zasłaniał pilotowi widok do przodu, a podczas energicznych manewrów mógł wypaść z samolotu. Po wycofaniu w 1915 r. z jednostek pierwszoliniowych, samoloty B-I zostały skierowane do szkół lotniczych. Samoloty DFW B-II były używane wyłącznie jako samoloty szkolne.

W październiku 1914 r. wojska rosyjskie zdobyły samolot DFW B-I (Mars MD-14). W firmie Towarzystwo Akcyjne Żeglugi Powietrznej W. A. Lebiediew został odbudowany prawie od podstaw. Z początkiem 1915 r. został przekazany na front.

W Polsce.

Odbudowa samolotu DFW B-I z zakładach W. A. Lebiediewa była prowadzona pod kierownictwem Polaków: dyrektora firmy Witolda Jarkowskiego oraz kierownika biura konstrukcyjnego Leopolda Szkulnika. Zdobyte wówczas doświadczenia zostały wykorzystane podczas budowy samolotów Liebiediew "Rosyjski Albatros".

W lotnictwie armii Cesarstwa Niemieckiego (Deutsche Luftstreitkräfte) służył Polak- Antoni Wroniecki, który latał samolocie DFW B-I o nazwie własnej Warschau.

Konstrukcja.
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Skrzydła o konstrukcji drewnianej. Rozpórki międzyskrzydłowe wykonane z rur stalowych.
Kadłub o konstrukcji drewnianej. Kabiny odkryte. Pilot zajmował miejsce w tylnej kabinie, obserwator- w przedniej.
Usterzenie i stery o konstrukcji metalowej, wykonanej z rur stalowych.
Podwozie klasyczne stałe.

Uzbrojenie- samolot nieuzbrojony. W późniejszym okresie montowano nad górnym płatem ruchomy karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm, który strzelał ponad kręgiem śmigła.

Silnik- rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony cieczą Mercedes D.I o mocy 74 kW (100 KM) lub Mercedes D.II o mocy 90 kW (120 KM).

Dane techniczne DFW B-I (wg [2]):
Rozpiętość- 14,0 m, długość- 8,4 m, wysokość- 3,0 m, powierzchnia nośna- 40,0 m².
Masa własna- 650 kg, masa całkowita- 1015 kg.
Prędkość max- 120 km/h, pułap- 3000 m, zasięg- 600 km.