W dniu 16.01.1888 r. Stanisław Piliński zgłosił w Wiedniu rozwiązanie "aparatu latającego", na które otrzymał patent. Przedstawił on pionowzlot złożony z gondoli, usterzenia oraz powierzchni nośnej w formie parasola, która mia­ła się poruszać ruchem okresowo- zmiennym w płaszczyźnie pionowej. Prostopadle do gondoli umieszczony był cylinder, a w nim przesuwają­cy się tłok połączony tłoczyskiem z powierzch­nią nośną. Przesunięcie tłoka w dół (a tym sa­mym płata nośnego) miało następować wsku­tek eksplozji w cylindrze paliwa (płynnego lub gazowego); ruch tłoka w górę miał być wymu­szany oporem powierzchni nośnej. Płat pokryty był żaluzjowo, aby zmniejszyć opory w trakcie jego ruchu jałowego w górę. Powtarzający się cykl wybuchu mieszanki paliwowej (zapłon elektryczny, automatyczny zawór doprowadza­jący paliwo i taki sam odprowadzający gazy spalinowe) miał umożliwiać cykliczne przemie­szczanie się płata w dół i w górę. a tym samym realizację lotu wznoszącego.

Z cylindrem silnika połączono poziomo od­chodzącą od niego dyszę. Wydalane przez nią gazy miały nadawać aparatowi (wskutek od­rzutu) prędkość postępową lotu.

Gondolę z obu stron zaopatrzono w prosto­padłe do niej pionowe ramy, na które była roz­wijana tkanina nawinięta na poziomych wał­kach przebiegających w górnej części ramy. Płaszczyzny te miały pełnić funkcje usterzenia kierunku. W zależności od potrzeb wynalazca pragnął rozwijać (mniej lub więcej) lewą lub prawą płaszczyznę tego swoistego żagla, miała ona bowiem pracować jako żagiel. Podobnie rozwiązał usterzenie wysokości, zwijając na wałkach płaszczyzny usterzenia za pomocą me­chanizmu sprężynowego.