Osiągalny pu­łap balonu tej klasy określano udźwigiem czyli zdolnością do uniesienia na daną wysokość masy własnej balonu i liny uwięzi. Ponadto wielkość pułapu zdeterminowana była prędkością wiatru. Im silniejszy jego przepływ tym większy kąt odchyłu skutecz­nie zmniejszający pułap operacyjny zapory balonowej. Próbowano temu zaradzić w róż­ny sposób m.in. łącząc balony w tandem lub nadając korpusowi balonu bardziej opły­wową formę. Wynalazca zastosował tandem balon- latawiec skrzynkowy o powierzchni nośnej 20 m². W próbach prowadzonych jesz­cze przed wojną ujawniono ukrytą wadę tego układu. Okazało się, że sztywno umocowa­ny latawiec przy wzroście prędkości wiatru nie zmienia znacząco kąta natarcia, co przy zwiększonych składowych siły aerodynamicz­nej powoduje szarpanie liną uwięzi grożąc jej zerwaniem. Z tego względu nie uznano wówczas latawca za dogodny środek pomoc­niczy w zaporach balonowych.

Pod wpływem kolejnych doświadczeń z czasu II wojny świa­towej i dalszych przemyśleń inż. Bohatyrew opracował urządzenie samoczynnie regulu­jące kąt natarcia latawca w zależności od prędkości wiatru przy wymaganym stałym pułapie zapory balonowej. Urządzenie o nie­zbyt skomplikowanej konstrukcji i proste w działaniu zapewniało stabilny wzlot tan­demu balon- latawiec powodując przy tym wzrost pułapu operacyjnego zapory o 50% w stosunku do pułapu samego balonu. Masa całego urządzenia nie przekraczała 20 kg. Wy­nalazek uzyskał prawa patentowe w UPPRL 22.08.1953 w Kl.62b 1/02. Potraktowany jako tajny został opublikowany później: 30.07.1956 r. Ujawniono go dopiero po tech­nicznej dezaktualizacji balonów zaporowych i wycofaniu ich z wyposażenia Wojska Pol­skiego w 1956.