W 1923 (wg [1]- 1924) r. inż. Michał Bohatyrew, pracujący wówczas w Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów SAMOLOT w Poznaniu,  wystąpił z koncepcją budowy ślizgacza wodnego w układzie katamaranu. Pomysł polegał na wykorzystaniu elementów wodnosamolotów wycofanych z użytku lub znajdujących się w nadmiarze w magazynach części zapasowych. Projekt przedstawiał kadłub łodziowy Liore et Olivier LeO H-13 z pozostawionym usterzeniem, ustawiony jak katamaran na dwóch pływakach pochodzących ze starych wodnosamolo­tów Friedrichshafen (Friedrichshafen FF-33 lub Friedrichshafen FF-49). Napęd stanowił stary sil­nik Argus o mocy zmniejszonej do 59 kW (80 KM). Śmigło pchające wykonano na miejscu w WWS.

Ślizgowiec został zbudowany na przełomie 1923/1924 r. w WWS Samolot. Otrzymał nazwę MB-3 lub M.B.3. W dniu 8.10.1924 r. spłynął na wody Warty w Poznaniu, odbył pomyślne próby pływania, a demonstrowany przez konstruktora wykazał, że speł­nia pokładane w nim nadzieje. Pomyślna próba ze ślizgowcem MB-3 zachęciła inż. Michała Bohatyrewa do kontynuowania prac (patrz Bohatyrew "Delfin").

Natomiast wg [1] fakt budowy ślizgacza budzi wątpliwości, bo nie dysponowa­no wówczas niepotrzebnym kadłubem LeO H-13. Jeśli zatem konstrukcję zrealizowano to na pewno nie w takiej postaci, jaką przedstawio­no w projekcie koncepcyjnym.

Wg [3]- ślizgowiec wykonany był z drewna, pokryty sklejką i oparty na parze pływaków z silnikiem na piramidce nad kadłubem i śmigłem pchającym. Zakładanej prędkości 50 km/h nie osiągnął z powodu wysłużonego silnika.