W 1936 r. Borys Szeremietiew opracował projekt dwumiejscowego szybowca szkolnego i akrobacyjnego Sz-10, który miał być następcą szybowca Szeriemietjew Sz-5. Skonstruowany został w oparciu o nowe technologie produkcji szybowców oraz z uwzględnieniem wymogów nowych metod nauczania w oparciu o szybowce dwumiejscowe. Przeznaczony był do nauki podstawowego pilotażu, lotów termicznych w każdych warunkach pogodowych oraz lotów na holu za samolotem. Szybowiec dopuszczony był również do akrobacji. Do holowania szybowców Sz-10 używane były samoloty Polikarpow U-2 i Polikarpow R-5.

Produkowane seryjnie w Zakładach Szybowcowych Ossoawiachima, m.in. w 1937 r. zostało wyprodukowanych 40 egz.

W Polsce.

W latach 1940- 1941 Płaniernyj Zawod Ossoawiachima Nr 5 we Lwowie, czyli przedwojenne polskie Lwowskie Warsztaty Lotnicze, wyprodukował 25 szybowców Szeremietiew Sz-10.

Konstrukcja.

Dwumiejscowy górnopłat zastrzałowy typu "parasol" o konstrukcji drewnianej.
Skrzydło ze skosem ujemnym (do przodu) jednodźwigarowe (dźwigar skrzynkowy) z dźwigarkiem pomocniczym do mocowania lotek. Skrzydło podparte dwoma parami zastrzałów.
Kadłub o przekroju sześciokątnym. Statecznik pionowy i statecznik integralny z kadłubem. Kabiny odkryte, wyposażone w duże owiewki.
Podwozie główne dwukołowe, w tylnej części kadłuba płoza ogonowa. W okresie zimowym zamiast kół stosowane były narty.

Wyposażenie- podstawowy zestaw przyrządów pilotażowo- nawigacyjnych.

Dane techniczne Sz-10 (wg [2]):
Rozpiętość- 14,71 m, długość- 6,543 m, wysokość- 1,76 m, powierzchnia nośna- 17,46 m².
Masa własna- 240 kg, dopuszczalna masa pilotów- 176 kg, masa startowa- 416 kg.