W 1957 r. inżynierowie Stanisław Kamiński (główny konstruktor), Henryk Musało (wg [2]- Henryk Busało) i Janusz Miaskiewicz, pracownicy Zakładów Metalowych Wrocław-Pilczyce, zaprezentowali prototyp śmigłowca ”Gigant 2” napędzany silnikami strumieniowymi umieszczonymi na końcach łopat wirnika nośnego. W marcu 1957 r. na szczeblu ministerialnym przedstawiono entuzjastyczną notatkę z jego oględzin, przewidującą możliwość uzyskania jednoosobowego śmigłowca do celów szkoleniowo-turystycznych. Już kilka dni później Bronisław Paluch, przedstawiciel Zarządu Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Transportu Drogowego i Lotniczego, zapoznał się z konstrukcją ”Giganta 2”, studząc nieco pierwotny zachwyt.

W kwietniu 1957 r. do Wrocławia udała się komisja złożona z pracowników Departamentu Techniki Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego, Instytutu Lotnictwa oraz WSK-Świdnik. Stwierdzono wówczas brak dokumentacji obliczeniowej oraz przyjęcie parametrów konstrukcyjnych analogicznie do istniejących już konstrukcji, a także na wyczucie. Stanisław Kamiński zrelacjonował przebieg prób, ograniczonych do uzyskania 120 obr/min. przez wirnik nośny, wskazał też na poważne problemy z właściwą pracą silników. Wnioski przedstawione przez komisję dyskwalifikowały konstrukcję. Stwierdzono brak znajomości podstawowych wiadomości z zakresu budowy śmigłowca, cofnięcie się do wiedzy okresu pionierskiego oraz całkowitą niezgodność konstrukcji z obowiązującymi w owym okresie przepisami projektowania i budowy. W efekcie zaproponowano zaniechanie finansowania prac, prowadzenia prób i wprowadzania zmian w konstrukcji śmigłowca, zachęcając konstruktorów do zapoznania się z literaturą, przepisami oraz do kontaktu z Instytutem Lotnictwa oraz WSK-Świdnik.

W maju 1957 r. Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego poleciło konstruktorom przekazanie dokumentacji do Instytutu Lotnictwa oraz WSK-Świdnik, celem uzyskania rzetelnej opinii. Brak informacji o dalszych losach konstrukcji.

Konstrukcja.
Jednomiejscowy śmigłowiec napędzany silnikami strumieniowymi umieszczonymi na końcach łopat wirnika nośnego.
Dwułopatowy wirnik nośny związany był sztywno z głowicą i miał możliwość zmiany skoku ogólnego w zakresie od +12° do -18". U nasady każdej łopaty umieszczono zbiornik paliwa, połączony przewodem rurowym z zamontowanym na jej końcu silnikiem. Łopaty wirnika miały metalową konstrukcję, dźwigary wykonane z rur stalowych 0,52 mm. Do stalowego rurowego dźwigara mocowane było duralowe poszycie, do niego- ale nie do dźwigara- przymocowano żeberka ustawione co 200 mm. Głowica wirnika nośnego osadzona było sztywno na drążku sterowym, który z kolei zawieszony został na konstrukcji kadłuba za pomocą przegubu kulowego. Zasada sterowania śmigłowca polegać miała na przechylaniu tarczy sterującej za pomocą drążka sterowego oraz zmianie skoku ogólnego przez przekręcanie poprzecznych uchwytów na drążku. Nie przewidziano możliwości zmiany skoku okresowego łopat wirnika nośnego oraz sterowania kierunkowego.
Kadłub w kształcie pałąka wykonano z rur stalowych o średnicy 50 mm. Rozwidlenie części przedniej dla nóg pilota tworzyło swojego rodzaju podwozie. Z tyłu kadłuba umieszczono statecznik kierunkowy wraz z blaszaną płozą ogonową. Miejsce pilota odkryte.

Napęd- 2 odrzutowe silniki pulsacyjne, przymocowane do końców łopat wirnika. W silnikach nie było zaworów, ich rolę wykonywały przegródki montowane pomiędzy przednią częścią a komorą spalania. Wtryskiwacz paliwa mieścił się w centrum przegródek i miał wygląd małego otworu. Silniki wyposażone w baterie i cewki zapłonowe. Długość silnika- 805 mm, max średnica silnika- 182 mm, całkowita masa silnika z układem zapłonowym- 4,5 kg.

Dane techniczne ”Gigant 2” (wg [4]):
Średnica wirnika- 4,5 m, cięciwa łopaty- 300 mm.