W Polsce.

W 1964 r. zamierzano sformować w Ludowym Wojsku Polskim ostatnią brygadę rakiet operacyjno-taktycznych, frontowego podporządkowania. Jej zaczątkiem miała być Grupa Organizacyjna Brygady Artylerii utworzona w Biedrusku. Ze sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych UW (tj. w rzeczywistości Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej) napłynęła rekomendacja, by tę brygadę uzbroić w będący właśnie w fazie prób poligonowych zestaw frontowy oznaczony indeksem 9K71 "Temp" (rakiety: 9M71 z głowicą jądrową i 9M72 z głowicą burzącą lub głowicą chemiczną Tuman-2). Były to rakiety w założeniach bardzo nowoczesne- napędzane silnikiem na paliwo stałe, z oddzielaną na torze głowicą, o zasięgu około 600 km.

W czasie prób okazało się jednak, że konstrukcja nie spełniła oczekiwań- maksymalna donośność ledwie przekraczała 400 km, głowice zaś uchylały się od celu nawet 35- 40 km, a w dodatku część nosicieli eksplodowała na torze lotu. Kolejna partia rakiet była nieco lepsza, podjęto więc decyzję o skierowaniu zestawu do produkcji seryjnej, choć w dalszym ciągu był to sprzęt niedopracowany. Mankamenty "Tempów" były doskonale znane polskim specjalistom i oni właśnie przedstawili kierownictwu państwa negatywną opinię. Na jej podstawie Polska odmówiła zakupienia zestawu.

Polska odrzuciła także kolejną propozycję- nabycia zestawu z dobrą rakietą 8K14, lecz przestarzałą i kłopotliwą w eksploatacji wyrzutnią 2P19. Ostatecznie brygada powstała dopiero w 1968 r. jako 36 Brygada Artylerii (od 1969 r.-  3 Warszawska Brygada Artylerii). Na jej uzbrojenie weszły zestawy rakietowe 9K51 (R-170).