Projekt lotni "Stratus R 7" został opracowany w Akademickim Klu­bie Lotniarskim Politechniki War­szawskiej, przez Grzegorza Rycaja. Została zbudowana prawdopodobnie w 1979 r. Zaliczana była do klasy I, która obejmowała aparaty sterowane wyłącznie ciałem pilota. Konstrukcja łączyła cechy lotni szkolnej, przeznaczonej do szkolenia podstawowego oraz sportowej, umożliwiającej latanie treningowe i starty w zawodach.

W 1980 r. dokładne plany wykonawcze lotni zostały opublikowane w czasopiśmie Zrób Sam nr 3/1980 i 4/1980.

Konstrukcja:
Szkielet wykonany z rur duraluminiowych PA7Nta 40x1,5 mm (krawędzie natarcia, kil, dźwigar) oraz PA7Nta lub PA6Nta 26x1,5 mm (trójkąt sterowniczy, maszt) i 20x1,5 mm (wsporniki odciągów poziomych krawędzi natarcia). Można było stosować rury o większej średnicy, np. 45x1,5 mm. Rury krawędzi natarcia i kila dzielone i łączone za pomocą tulejek duraluminiowych. Krawędzie natarcia usztywnione za pomocą salingów. Szkielet lotni usztywniony układem dolnych oraz górnych cięgieł wykonanych z lotniczej linki stalowej o średnicy 2 mm, 2,5 mm i 3 mm. Kąt wierzchołkowy- 110 ^o.

Pokrycie pojedyncze, ukształtowane żebrami i przymocowane do kila za pomocą kieszeni. Pokrycie mogło być wykonane z dakronu, ortalionu lub folii zbrojonej (wykonywane były z niej podłogi namiotowe). Listwy (żebra) usztywniające wykonane z rowingu szklanego przesyconego żywicą, mogły być stosowane listwy wykonane z  duralu lub drewna. Kątowy naddatek pokrycia- plus 2^o.

Uprząż przystosowana do lotów w pozycji siedzącej lub leżącej.

Dane techniczne "Stratus R 7" (wg [1]):
Rozpiętość- 10,1 m, długość- 4,4 m, długość po złożeniu- 3,3 m, długość po złożeniu częściowym- 6,2 m, wydłużenie- 5,54, powierzchnia nośna- 18,4 m².
Masa własna- 19- 23 kg.
Doskonałość- 7- 8.