Inż. Alfred Marceli Joachimczyk zaprojektował w 1910 r. samolot, którego budowa została ukończona wiosną 1911 r. w firmie Deutsche Flugmaschinenbau-Gesellschaft (DFG) w Berlin-Rummelsburg. Samolot miał interesujący układ płatów w tandem. Samolot otrzymał przezwisko ”Maikafer” (Chrabąszcz), a był też nazywany DFG-Vierdecker (czteropłat DFG).

Samolot oblatywany był na lotniskach w Bork i Johannisthal pod Berlinem. Mimo wielu oryginal­nych rozwiązań nie okazał się konstrukcją udaną. Podczas oblotów, w marcu 1911 r. został uszkodzony i nie wzniósł się w powietrze. Konstruktor wydłużył przód kadłuba. Próby ponowiono w kwietniu. W sierpniu oblatywali samolot Joachimczyk i Gabriel. Joachimczyk uzyskał łącznie w trzech lotach czas 19 min. Gabriel wykonał jeden lot 13- minutowy. Natomiast dr Victor Quittner i Zerbst bez powodzenia próbowali wzbić się w powietrze. Pod­czas kolejnych prób, prowadzonych w listopadzie, Joachimczyk poważnie uszkodził samolot, którego dalsze losy nie są nam znane.

W 1912 r. Joachimczyk uzyskał w Niemczech ochronę kilku wzorów użytkowych opracowanych samodzielnie lub we współpracy z Ansbertem Vorreiterem i dr. Victorem Quittnerem. Z uwagi na związki twórców z przemysłem lotniczym Niemiec można zakładać, że rozwiązania techniczne ich autorstwa były wdrażane w konstrukcjach lotniczych opuszcza­jących warsztaty Deutsche Flugmaschinenbau Gesellschaft w Berlinie. Mogły też znaleźć miejsce w samolocie "Maikafer" zbudowanym w 1911 r.

Dotyczy to zarówno Wzoru Użytkowego na pod­wozie samolotu jak i Wzoru Użytkowego na osłonę koła dla zmniejszenia oporu powietrza lub wody Niewątpliwie w samolocie Joachimczyka znalazły zastosowanie również rozwiązania chronione Wzo­rami Użytkowymi uzyskanymi przezeń wspólnie z Vorreiterem i Quittnerem na zaciski i ściągacze lin i drutów, których nabycie w 1914 r. oferował armii rosyjskiej Ansbert Vorreiter

Konstrukcja:
Dwumiejscowy samolot o układzie płatów w tandem, konstrukcja drewniana.
Płaty, przedni i tylny, o obrysie prostokątnym, z zaokrąglonymi końcami, wzorowane na skrzydłach samolotu Blériot XI, drewniane, dwudźwigarowe, kryte płótnem, usztywnione linkami mocowanymi do kozłów z rur stalowych i do kadłuba. Płat tylny utrzymywany spiralnymi sprężynami w neutralnym położeniu- służył jako ster wysokości.
Kadłub kratownicowy, drewniany, usztywniony drutem, kryty płótnem. Zbiornik paliwa w kadłubie. Kabina z pilotem leżącym głową do przodu. Przód kadłuba z oknami z celuloidu.
Do środkowej części kadłuba umocowane dwupłatowe stateczniki poziome, a miedzy nimi stery kierunku.
Podwozie główne dwukołowe, możliwe, że zaopatrzone w odejmowane, oprofilowane owiewki. Podwozie główne i ogonowe z kołami i szerokimi płozami, z przodu kadłuba łukowe płozy dodatkowe.

Silnik- chłodzony wodą, rzędowy Argus o mocy 38 kW (50 KM), umieszczony w kadłubie, napędzał dwa pchające, przeciwbieżne czterołopatowe śmigła.

Dane techniczne (wg [2]):
Rozpiętość- ok. 10,5 m, długość- ok. 10 m, wysokość- ok. 2,3 m, powierzchnia nośna- ok. 30 m².