Latem 1996 r. Leszek Wojtasiewicz, razem z Piotrem Erelisem, odwiedził niemieckiego lotniarza Rolfa Schuriga, zamieszkałego w Meissen. Wykonał wówczas kilka lotów na jego lotni z oryginalnym napędem typu Schwarze "Minimum". Jako zdeklarowany lotniarz i zarazem "wróg wózków i silników", docenił zalety tego napędu, który pozwalał wznieść się na lotni z płaskiej powierzchni, a jednocześnie był na tyle lekki, by po osiągnięciu odpowiedniej wysokości wyłączyć go i latać już tylko korzystając z naturalnych noszeń.

Postanowił więc zbudować własny napęd lotniowy, wzorowany na Schwarze "Minimum". Po zakupieniu silnika Solo 210, powszechnie stosowanego do napędu lekkich aparatów latających, przystąpił do jego budowy. Konstrukcję motolotni oparto na typowej lotni "Stratus E 2" o powierzchni 17 m², wykonanej przeze L. Wojtasiewicza wg dokumentacji konstruktora Grzegorza Rycaja. Pierwsza koncepcja, którą zrealizował upraszczając oryginalny wzór, okazała się błędna- wibracje od silnika i śmigła generowały rezonans na całą konstrukcję grożąc jej zniszczeniem. Dopiero drugie rozwiązanie, zbliżone do oryginału, okazało się właściwe. W międzyczasie wynikły problemy z silnikiem, których usunięcie zajęło sporo czasu i zachodu. Napęd otrzymał nazwę E2 Minim. Zarówno napęd jak i lotnia zostały wykonane w ramach zajęć Pracowni Lotniowej Nowohuckiego Centrum Kultury w Krakowie-Nowej Hucie. Przy budowie napędu radą i pomocą służyli: Henryk Doruch, Romuald Bieńko, Janusz Witek, Piotr Erelis, Franciszek Franek, Marek Oryński, Tadeusz Okręglicki, Jan Schröter, Włodzimierz Bilecki.

Ostatecznie, po zamontowaniu do silnika dekompresora i koła zamachowego, motolotnia została oblatana 15.01.1998 r. na lotnisku w Pobiedniku. Po wielokrotnych próbach kołowania, konstruktor wykonał dwa krótkie loty, w których sprawdził podstawowe własności lotne całego układu. W następnym locie (18 stycznia) wykonane zostały pomiary osiągów w locie. Konstruktor wzniósł się na wysokość 450 m. Ustalił, że optymalna prędkość wznoszenia wynosi 1 m/s przy prędkości ok. 50 km/h. Zakres prędkości zawierał się miedzy 40 a 65 km/h. Maksymalna prędkość wznoszenia na pełnych obrotach wynosiła 2,5 m/s. Następny lot wykonał 19.02.1998 r., uzyskując wysokość 900 m, cały lot trwał 1 h 03’. Na motolotni E2 Minim pięciominutowy lot próbny wykonał również Piotr Erelis.

Napęd E2 Minim okazał się w pełni udany i spełnił założenia konstrukcyjne. Może być zamontowany do każdej lotni (od III do V generacji, a także do lotni bezdźwigarowych) bez żadnych dodatkowych przeróbek (z wyjątkiem założenia gniazda do mocowania układu napędowego). Cały układ mógł być przewożony osobowym autem, tak jak przewozi się zwykłą lotnię. Waga lotni zwiększyła się o ok. 25-3 0 kg, nieco większa była prędkość postępowa i opadania. Było to jednak rekompensowane siłą ciągu wynoszącą, już przy wolnych obrotach- ok. 10 kG. Najważniejszym atutem tego rodzaju napędu był sposób pilotażu nie różniący się od pilotowania lotni bez napędu. Wyważenie całego zespołu było doskonałe- lot ustabilizowany można było wykonywać bez trzymania rąk na sterownicy. Start odbywał się z rozbiegu na kołach, lądowanie też na kołach z minimalnym dobiegiem i ze względów bezpieczeństwa- z wyłączonym silnikiem. Używanie tego napędu wymagało jednak sporego obycia z lotnią w lotach swobodnych lub na holu. Niewielkie opadanie z silnikiem pracującym na wolnych obrotach pozwalało na wykonywanie lotów w termice, jak na normalnej lotni. Dodatkowo lotnia z napędem E2 Minim nie potrzebowała lądowiska i licznej obsługi, jak w przypadku latania za wyciągarką. Napęd pozwalał wznieść się w powietrze w dowolnym terenie o niewielkiej, byle w miarę gładkiej powierzchni. Z włączonym silnikiem, można było latać jak na motolotni. Wyłączając silnik i po wejściu w komin lot odbywał się jak na zwykłej lotni.

Motolotnia prezentowana była na V Stalowowolskim Zlocie Amatorskich Konstrukcji Lotniczych (6- 8.08.1999 r.).

Konstrukcja.
Układ składa się z lotni i zespołu napędowego.
Lotnia- typowa lotnia "Stratus E2" o powierzchni 17 m². Do sterownicy zamontowane zostały koła, które wraz z kółkiem pod silnikiem stanowią układ jezdny. Jedno koło na sterownicy sterowane do korekty kierunku. W jeździe na wprost koła są samostateczne na wprost i nie wymagają sterowania. Przy węźle centralnym zamontowane gniazdo do łączenia z zespołem napędowym.

Zespół napędowy- silnik Solo 210 o mocy 14 kW (19 KM). Śmigło o średnicy 1,5 m. napędzane poprzez przekładnię pasków mikroklinowych o przełożeniu 1:3,2. Siła ciągu ok. 55 kG. Wykonał zostało na wzór oryginalnego Z. Piotrowski z Limanowej. Silnik zawieszony na gumowych amortyzatorach na dwóch rurach duralowych: poziomej i pionowej zakończonej kółkiem. Całość stabilizowana linkami stalowymi do węzłów bocznych. Na poziomej rurze zawieszony zbiornik paliwa na 10 l.

Dane techniczne E2 Minim (wg [1]):
Masa własna motolotni- ok. 70 kg.
Prędkość przelotowa- 50- 55 km/h, opadanie z silnikiem na wolnych obrotach- poniżej 1,5 m/s przy szybkości 45-50 km/h, zasięg- ponad 250 km.
Zużycie paliwa: ok. 2 l/h przy stałym wznoszeniu 1 m/s i prędkości 55 km/h.