Seria doświadczalnych konstrukcji Junkersa kulminowała w samolotach Junkers D-I i Junkers CL-I, które osiągnęły etap produkcji seryjnej. Cechą charakterystyczną wszystkich konstrukcji Junkersa, aż po lata 1930-te, było pokrycie z blachy falistej.

Do zawieszenia broni zbudowano 41 samolotów Junkers D-I. W ostatnich dniach wojny służyły nawet w eskadrach frontowych.

W Polsce.

Wg [2]- lotnictwo radzieckie przejeło w 1920 r. na froncie polskim samolot Junkers D-I. Na podstawie tej informacji polscy historycy wysunęli hipotezę jakoby Polacy zdobyli w 1919 r. na Stacji Lotniczej Ławica  lub w hali sterowcowej w Winiarch koło Poznania 1 samolot Junkers D-I (oraz 2 samoloty Junkers CL-I) w stanie zdemontowanym (w skrzyniach). Wysłany na front wschodni, nie został nawet rozpakowany i zaginłł podczas odwrotu wojsk polskich w 1920 r.

Informacji tej nie potwierdziły późniejsze badania źródłowe. W rzeczywistości wojska radzieckie zdobyły samolot Junkers D-I, który został zestrzelony ogniem z ziemi 18.03.1919 r. w pobliżu miasta Jełgawa na Łotwie. Samolot nalezał do jednostki lotniczej niemieckich oddziałów ochotniczych generała Rüdigera von der Goltz (Bałtycka Landeswehra).

Konstrukcja:
Jednomiejscowy dolnopłat wolnonośny o konstrukcji metalowej.
Płaty o grubym (17%) profilu nie miały żeber, ani klasycznych usztywnień wewnętrznych, pokrycie rozpięte było na 7 dźwigarkach z rur duralowych, połączonych licznymi skośnymi rozporkami tworzącymi sieć przestrzenną.

Dane techniczne: