Seria doświadczalnych konstrukcji Junkersa kulminowała w samolotach Junkers D-I i Junkers CL-I, które osiągnęły etap produkcji seryjnej. Cechą charakterystyczną wszystkich konstrukcji Junkersa, aż po lata 1930-te, było pokrycie z blachy falistej.

Samoloty nie odegrały już większej roli w wojnie, były natomiast używane przez Niemcy w czasie powojennych konfliktów granicznych. Rzekomo rozbrojone Niemcy posługiwały się tym nowoczesnym sprzętem m. in. w walkach z powstańcami wielkopolskimi.

W Polsce.

Wg [2]- lotnictwo radzieckie przejeło w 1920 r. na froncie polskim 2 samoloty Junkers CL-I. Na podstawie tej informacji polscy historycy wysunęli hipotezę jakoby Polacy zdobyli w 1919 r. na Stacji Lotniczej Ławica  lub w hali sterowcowej w Winiarch koło Poznania 2 samoloty Junkers CL-I (oraz jeden Junkers D-I) w stanie zdemontowanym (w skrzyniach). Wysłane na front wschodni, nie zostały nawet rozpakowane i zaginęły podczas odwrotu wojsk polskich w 1920 r.

Informacji tej nie potwierdziły późniejsze badania źródłowe. W rzeczywistości wojska radzieckie zdobyły 2 samoloty Junkers CL-I na terytorium państw nadbałtyckich. Nalezały one do jednostki lotniczej niemieckich oddziałów ochotniczych generała Rüdigera von der Goltz (Bałtycka Landeswehra). Jeden z nich lądował po radzieckiej stronie frontu z powodu problemów technicznych, drugi natomiast (w stanie uszkodzonym) został  porzucony podczas odwrotu na lotnisku koło Rygi. Oba samoloty zostały przewiezione do Moskwy w celu przeprowadzenia dokładnych badań.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dolnopłat wolnonośny o konstrukcji metalowej.

Dane techniczne: