W 1931 r. został oblatany pierwszy niemiecki bombowiec nurkujący Heinkel He-50 i zamówiony w serii informacyjnej. He-50 nie spełniał wymogów lotnictwa wojskowego. Również następny samolot Henschel Hs-123 nie do końca satysfakcjonował Niemców, dlatego w styczniu 1934 r. nowe wymagania taktyczno-techniczne na samolot nurkujący. Do konkursu stanęły firmy Junkers, Arado, Heinkel i Blohm & Voss.

Jesienią 1934 r. w firmie Junkers Flugzeug und Motorenwerke A.G. zespół pod kierownictwem inż. Hansa Pohlmanna przystąpił do prac projektowych nad samolotem Junkers Ju-87. Pierwszy prototyp Ju-87 V-1, oblatany 17.09.1935 r., posiadał podwójne usterzenie ogonowe i napędzany był brytyjskim silnikiem Rolls-Royce ”Kastrel V”. Podczas programu prób w locie Ju-87 V-1 uległ katastrofie 24.01.1936 r. Drugi prototyp Ju 87 V-2 posiadał przekonstruowaną część ogonową oraz niemiecki silnik Junkers Jumo 210 A. W maju 1936 r. został przedstawiony do konkursu na bombowiec nurkujący. Jego konkurentami były: Arado Ar-81, Heinkel He-118 i Blohm und Voss Ha-137. Zwycięzcą został samolot Junkers Ju-87, kontrakt na dostawę samolotu otrzymały zakłady Junkers A.G. (w 1933 r. firmę upaństwowiono). Przed rozpoczęciem produkcji seryjnej opracowano jeszcze dwa prototypy. Ju-87 V-3, który charakteryzował się obniżonym silnikiem oraz Ju-87 V-4, ukończony w listopadzie 1936 r., stał się maszyną wzorcową dla samolotów seryjnych. Samolot posiadał szereg dalszych modyfikacji i nowy silnik Junkers-Jumo 210 Ca.

Zbudowano 10 maszyn przedseryjnych Ju-87 A-0, następnie podjęto produkcję seryjną w wersji Ju-87 A-1. W końcu 1937 r. przystąpiono do produkcji wersji Ju-87 A-2 z nowym silnikiem Junkers-Jumo 210 Da o mocy 500 kW (680 KM). Zbudowano 192 samoloty A-1 i 70 w wersji A-2. Gdy samoloty weszły na wyposażenie jednostek liniowych okazało się, że moc silnika jest niewystarczająca, a uzbrojenie ofensywne zbyt skromne. Z tych też powodów jeszcze przed zakończeniem produkcji Ju-87 A-1 i A-2 podjęto prace nad nową wersją samolotu.

Zbudowano prototyp Ju-87 V-6, który stał się maszyną wzorcową dla uruchomienia produkcji w wersji Ju-87 B (wg [5]- zbudowano prototypy Ju-87 V6 i V7. Ju-87V7 stał się protoplastą przedprodukcyjnego wariantu Ju-87B-0). Zabudowano w nim nowo skonstruowany silnik Junkers Jumo 211A, przekonstruowano przednią część kadłuba samolotu oraz wzmocniono uzbrojenie. Zbudowano 10 samolotów Ju-87 B-0. Do produkcji Ju-87 B-1 wyznaczono zakłady Wesser-Berlin Tempelhof (filia Junkers A.G.), a następnie zakłady Bremen-Lemwerder. Zbudowano prawdopodobnie 803 samoloty w czterech modyfikacjach: Ju-87 B-1/U2 (zmodernizowaną łączność wewnętrzną załogi), Ju-87 B-1/U3 (dodatkowe opancerzenie), Ju-87 B-1/U4 (podwozie wyposażone w narty- nie weszła do produkcji seryjnej) oraz Ju-87 B-1/Trop (zamontowany filtr na chwycie powietrza do sprężarki). Od grudnia 1939 r. produkowana była wersja Ju-87 B-2 w wariantach takich, jak wcześniejsza B-1. Samolot był napędzany silnikiem o większej mocy typu Junkers-Jumo 211 Da. Wyprodukowano ok. 827 egz. Ju-87B-2.

W grudniu 1939 r. opracowano wersje Ju-87 R-1 i R-2 o wydłużonym zasięgu. Podskrzydłowe zaczepy przystosowano do podwieszenia dodatkowych zbiorników paliwa. W pierwszej wersji przewidywano dwa zbiorniki o pojemności 300 dm³. Zwiększyło to zasięg samolotu z ok. 800 km do 1410 km. Zamiast zbiorników samolot mógł także zabierać bomby o masie 50 kg. Wariant R-3, zbudowany w niewielkiej ilości przeznaczony był do holowania szybowców desantowych, natomiast R-4 był wariantem tropikalnym.

W 1938 r. kierownictwo Kriegsmarine zwróciło się do wytwórni z prośbą o opracowanie morskiej wersji Ju-87. Dwa seryjne egz. Ju-87 B-1 w końcu 1938 r. przebudowano na samoloty pokładowe, oblatano je w marcu i kwietniu 1939 r. Wersja nosiła oznaczenie Ju-87 C. Samolot posiadał wzmocniony kadłub w części ogonowej oraz zamontowany hak, który skracał dobieg samolotu. Zainstalowano także zaczepy do katapult. Zmniejszono rozpiętość płatów i wprowadzono mechanizm łamania i składania skrzydeł wzdłuż osi głównej samolotu. Zbudowano 10 egz. Ju-87 C-0. Te samoloty miały stać się wzorami dla samolotu Ju-87 C-1, którego Kriegsmarine zamówiło 170 egz. (zbudowano zaledwie kilka egz.). Samoloty Ju-87 C-0 weszły w skład specjalnej jednostki lotnictwa marynarki 14/Tr.Gr 186, która stacjonowała w Travemünde, jednak nigdy nie została zaokrętowana na lotniskowiec, gdyż Graf Zeppelin nie został ukończony.

Pierwsze seryjne Ju-87 A-1 zostały przekazane do jednostek Luftwaffe w połowie 1937 r. Weszły na wyposażenie 1/St.G.162 Immelman. Klucz 3 samolotów z tej jednostki został wysłany do Hiszpanii w ramach niemieckiej jednostki z Legionu Condor. Klucz dokonał pierwszego lotu bojowego 1.02.1938 r. W październiku do Hiszpanii przybyło pięć Ju-87 B-1. Główną przyczyną obecności Ju-87 w Hiszpanii było zbieranie doświadczeń w lotach nurkujących oraz współdziałanie z wojskami lądowymi. Ju-87 B-1 wyparły całkowicie z jednostek liniowych wersje A-1, a później A-2. W dniu 15.08.1939 r. podczas pokazowego bombardowania z grupy 14 Ju-87 B-1 uległo rozbiciu aż 13 samolotów. Dlaczego doszło do tej katastrofy, do końca nie jest wiadomo. Prawdopodobnie atak był wykonany zbyt brawurowo.

Luftwaffe do ataku na Polskę wydzieliła 11 jednostek wyposażonych w 304 samoloty Ju-87. 8.09.1939 r. na front polski została przerzucona ostatnia jednostka Ju-87, tak więc na polskim niebie walczyły wszystkie posiadane przez Niemców ”Sztukasy”. Pierwszą akcją Ju-87 przeciwko polskim obiektom był atak klucza, który o godz. 4²⁶ zaatakował most kolejowy w Tczewie. Pierwszy polski samolot, jaki został zestrzelony w II wojnie światowej, padł ofiarą Ju-87 B-1 z 1/St.G.2, który bombardował o 6³⁰ krakowskie lotnisko Balice. Podczas startu PZL P-11c ze 121 Eskadry Myśliwskiej, prowadzone przez dowódcę dywizjonu kpt. M. Medweckiego startowały, gdy zostały zaskoczone przez Niemców. Ju-87 B-1 pilotowany przez sierż. Franka Neuberta zestrzelił samolot Medweckiego. Podczas kampanii wrześniowej polskim lotnikom udało się zestrzelić 16 samolotów Ju-87, 15 zestrzeliła obrona przeciwlotnicza.

10.04.1940 r. Ju-87 B-2 zaatakowały cele w Norwegii. Po zajęciu przez Niemców lotnisk w Kiel i Stavanger, Ju-87 R-1 zostały przerzucone do Norwegii i operowały przeciwko angielsko-francusko-polskiemu korpusowi ekspedycyjnemu. W czasie norweskiej kampanii piloci Ju-87 zatopili 2 niszczyciele alianckie. 10.05.1940 r. Niemcy uderzyli na Belgię, Holandię i Francję. Do dyspozycji mieli 358 Ju-87 B-2 i R-1. Ju-87 B-2 zaatakowały fort belgijski Eben-Emanel, torując drogę dla spadochroniarzy. Do 24.05. Anglicy stracili na skutek ataków Ju-87 B-2 trzy niszczyciele, dalsze trzy niszczyciele stracili także Francuzi. Podczas ewakuacji wojsk spod Dunkierki Ju-87 przyczyniły się do zatopienia bądź uszkodzenia alianckich wielu jednostek pływających.

Po klęsce Francji, Niemcy i Anglicy szykowali się do decydującego starcia, nazwanego Bitwą o Anglię. 13.09.1940 r. Ju-87 B-2 zbombardowały lotnisko Warmwell. 16.09. Ju-87 zaatakowały lotnisko Tangmere. Piloci angielscy dokonali pogromu niemieckich samolotów. Strącono 23 samoloty. W trzy dni później 16 Ju-87 zaatakowało stację nadawczą w Poling, tracąc 12 maszyn. Na skutek ogromnych strat dowództwo niemieckie postanowiło wycofać Ju-87 z pierwszej linii. Na początku października tylko dwa dywizjony pozostały w gotowości bojowej. Na początku 1941 r. Ju-87 pojawiły się nad Morzem Śródziemnym. 8.01. na Sycylię skierowano 54 Ju-87. W dwa dni później ”Sztukasy” uszkodziły lotniskowiec HMS Illustrians, a 11.01. ciężko uszkodziły krążownik HMS Southampton. 19.01. ciężko uszkodziły HMS Illustrions, który znajdował się w porcie La Valetta na Malcie. Po wybuchu wojny przeciwko Grecji i Jugosławii w kwietniu 1941 r. na teren operacji przybyły jednostki Ju-87. W maju zatopiły dwa niszczyciele oraz krążownik HMS Glouster oraz uszkodziły lotniskowiec HMS Formidable.

Bitwa powietrzna nad Wielką Brytanią wykazała, że Ju-87 w starciu z szybkimi i dobrze uzbrojonymi myśliwcami brytyjskimi były bezradne. Zmalała także rola Ju-87 jako samolotu wsparcia. Doskonały bombowiec Junkers Ju-88, przejął od Ju-87 zwalczanie siły żywej i umocnień przeciwnika od linii frontu oraz w jej bezpośredniej bliskości. Dobiegały również końca prace nad nowym uniwersalnym samolotem Messerschmitt Me-210, w którym Niemcy pokładali duże nadzieje. Wkrótce okazało się, że Me-210 zawiódł całkowicie. Z tych powodów postanowiono, że Ju-87 zostanie poddany gruntownej przebudowie. Zamontowano w samolocie nowy silnik Junkers Jumo 211 J, co wiązało się ze zmianą przedniej części kadłuba. Zmodyfikowano także uzbrojenie samolotu. Dużym zmianom uległo uzbrojenie bombowe i podwozie główne. Pierwszy prototyp Ju-87 D, Ju-87 V21 odbył lot w grudniu 1940 r. Na pierwszych dwóch prototypach zastosowano silnik Junkers Jumo 211 F o mocy 1383 KM. Dopiero pod koniec lutego 1941 r. w trzecim prototypie Ju-87 V23 zamontowano przewidzianą dla tej wersji jednostkę napędową.

W wyniku prób prototypów Ju-87 V23, Ju-87 V24 oraz Ju-87 V25 w wersji pustynnej dowództwo Luftwaffe zaakceptowało nowy samolot i podjęto produkcję seryjną wersji Ju-87 D w wariancie D-1 i D-1/Trop z wyposażeniem pustynnym. Zbudowano 592 samoloty Ju-87 D-1. Dokonano także przebudowy samolotu D-1, aby mógł służyć jako samolot holujący szybowce DFS-230 i Gotha Go-242, jednak wersja D-2 tak samo jak wersja D-4, przystosowana do przenoszenia torpedy lotniczej typu LTF56 kal. 533 mm, nie były produkowane seryjnie (wg [5]- D-2 zbudowano w niewielkiej ilości). Najliczniej produkowaną wersją Ju-87 D był samolot D-3, zbudowano 1559 egz. Posiadał zmiany w konstrukcji oraz dodatkowe opancerzenie kabiny pilota i strzelca. Wersją szturmową Ju-87 D-5 posiadała zwiększoną rozpiętość, wzmocnione uzbrojenie i opancerzenie kabiny załogi, zbudowano 1178 egz. Część maszyn, podobnie jak w wariancie D-3, otrzymała wyposażenie tropikalne. Wersja D-6 nie była produkowana seryjnie, miała to być uproszczona wersja D-5.

Pod koniec 1943 r. samoloty Ju-87 D-3 i D-5 zostały systematycznie zastępowane przez Focke-Wulf Fw-190 w pułkach szturmowych, postanowiono zatem wykorzystać je do lotów nocnych. Tak powstały samoloty w wersjach D-7 (rozwinięcie D-3) i D-8 (rozwinięcie D-5). Ju-87 D-7 i D-8 wyposażone zostały w silnik Junkers Jumo 211P o mocy 1103 kW (1500 KM) oraz D-7 w działka MG 151/20 kal. 20 mm. Ogółem przebudowano ok. 300 samolotów.

Wersja morska Ju-87E powstała z przebudowy Ju-87D-1 i była przystosowana do przenoszenia torpedy lotniczej LTF5W kal. 533 mm. Po zbudowaniu 1 egz. samolotu tej wersji marynarka wojenna zamówiła 115 samolotów. Wkrótce anulowano zamówienie ze względu na trudności z budową lotniskowca Graf Zeppelin. Wstępny projekt samolotu Ju-87F, który miał być następcą wersji D opracowano w końcu 1940 r. Zmodyfikowano podwozie, powiększono rozpiętość oraz zastosowano silnik Junkers Jumo 213 o mocy 1250 kW (1700 KM). Planowane osiągi wersji F nie różniły się w sposób znaczny od osiągów wersji D, w związku z czym dalszy jej rozwój został wstrzymany. Opracowano także wersję ćwiczebną Ju-87. Samoloty D-1 przebudowano na wersję H-1, demontując całkowicie uzbrojenie bombowe i strzeleckie. Zamontowano na stanowisku strzelca kabinę pilota. W ten sam sposób postąpiono z samolotami wersji D-3 na H-3, D-5 na H-5, D-7 na H-7 i D-8 na H-8.

Ostatnią wersją samolot Ju-87 produkowaną seryjnie był niszczyciel czołgów Ju-87 G uzbrojony w dwa podskrzydłowe działka BK 3.7 cm Bord Kanone. Był to niezwykle groźny przeciwnik czołgów. Powstała z przebudowy Ju-87 D-3 wersja G-1 i D-5 wersja G-2. Działko BK 3.7 cm było lotniczą wersją działka Flak 18. Zdemontowano stałe uzbrojenie strzeleckie, tylko nieliczne samoloty posiadały jeden MG-17 wyposażony w amunicję smugową, ułatwiającą celowanie. Pociski z działka BK 3.7 cm zdolne były do przebijania górnego pancerza czołgów T-34/76 i T-34/85 oraz wszystkich typów czołgów lekkich. Ju-87 G stał się istnym pogromcą sowieckich czołgów.

Ogółem wyprodukowanych zostało 5709 egz. Ju-87 wszystkich wersji.

Podczas ataku na ZSRR w czerwcu 1941 r. Niemcy dysponowali ok. 850-890 samolotami typu Ju-87 B-2 i R. Atak przez zaskoczenie nieprzyjacielskich jednostek lotniczych w ich bazach, bombardowanie szos, mostów i szlaków kolejowych przyniósł spodziewany sukces. Sowieckie lotnictwo zostało sparaliżowane. W 1941 r. brały udział w zwalczaniu Floty Bałtyckiej w Leningradzie, gdzie zostało zniszczonych i ciężko uszkodzonych wiele okrętów, min. pancerniki Oktiabrskaja Riewolucja i Marat, krążownik Kirów. 29.12.1941 r. Ju-87 B-2 ciężko uszkodziły krążownik Krasnyj Kawkaz, który osłaniał desant w rejonie Teodozji. Na początku 1942 r. do jednostek przysłano Ju-87 D-1 (pierwsze nawet już w grudniu 1941 r.). ”Stukasy” walczyły w okolicach Leningradu, natomiast 65 egz. wysłano do Afryki. Stukasy brały udział między innymi w walkach o Tobruk (czerwiec 1942 r.) oraz odegrały decydującą rolę w przełamaniu obrony oddziałów Wolnych Francuzów pod Bir Hakim. Wersje B-2 zostały całkowicie zastąpione przez wersję D dopiero w maju 1942 r., gdy do jednostek zaczęły nadchodzić Ju-87 D-3. Samoloty D-1 i D-3 brały udział w przełamywaniu pozycji angielskich pod El Alamein (listopad 1942 r.), a także w bombardowaniu portu w Sewastopolu i Leningradzie.

W lutym 1943 r. zorganizowano eksperymentalną jednostkę, która miała zostać wyposażona w Ju-87 G przystosowane do zwalczania czołgów. W maju 1943 r. Ju-87 G-1 zostały skierowane na Krym, gdzie zamierzano przeprowadzić testy w warunkach bojowych. 5.07.1943 r. Ju 87 G-1 pilotowany przez kpt. H.U. Rudela natknął się na kolumnę 12 T-34/76, którą zaatakował. Wynik ataku był niespotykany, na polu bitwy pozostało 12 palących się sowieckich czołgów. Tak rozpoczęła się kariera łowcy czołgów, jakim okazał się Ju-87 G. Rudel do końca wojny zniszczył 516 czołgów. W porcie sewastopolskim (6.10.1943 r.) ”Stukasy” posłały na dno lidera Charków i dwa niszczyciele Spasobnyj i Biezposzradnyj. Rozpoczęto także tworzenie dywizjonów nocnych szturmowców wyposażonych w Ju-87 D-7 i D-8. Ostatnią akcją ”Stukasów” był lot, który wykonały Ju-87 G-1 (trzy samoloty) oraz Fw-190 (cztery maszyny). Rankiem 8 maja 1945 r. Niemcy dowodzeni przez płk. H.U. Rudela wylądowali na lotnisku Kitzingen, zajętym przez Amerykanów.

Samoloty Ju-87 znalazły się również podczas wojny na wyposażeniu lotnictwa:
- Chorwacji- 5-6 egz. Ju-87R-2,15 Ju-87D),
- Węgier- dwie eskadry 1 samodzielnego dywizjonu bombowego wyposażone w Ju-87B-2 oraz kilka Ju-87A, następnie dywizjon bombowców nurkujących 102/1 wyposażony w Ju-87D-5),
- Włoch- ok. 80 samolotów Ju-87 B-2/trop i R-2/trop (wg [5]- 110 Ju-87B/R) użytkowanych było przez lotnictwo włoskie. Używane były przeciwko Grecji w 1940 i 1941 r. Na początku 1943 r. zakupiono 46 Ju-87 D-3, które walczyły po stronie aliantów w latach 1943-1945,
- Bułgarii- w 1941 r. zakupiła 12 samolotów Ju-87 R-2 i R-4, a na początku 1943 r. 18 (wg [5]- 32) Ju-87 D-5. W dniu rozpoczęcia operacji militarnych przeciwko Niemcom w Macedonii, tylko 21 Ju-87 było sprawnych. Po zakończeniu walk pozostały 22 samoloty. Na początku 1945 r. Bułgarzy pod naciskiem Sowietów wszystkie samoloty wycofali z linii. Po zakończeniu wojny zostały przekazane Jugosławii jako odszkodowanie wojenne.,
- Rumunii- ok. 30 Ju-87B i 115 Ju-87D,
- Słowacji- 12 Ju-87D. Po wojnie Ju-87 pod oznaczeniem B-36 znajdowały się w siłach zbrojnych Republiki Czechosłowackiej,
- Japonii- 2 Ju-87A.

W Polsce.

Po zakończeniu II wojny światowej na terenach zachodniej Polski znalazły się duże ilości niemieckiego sprzętu wojennego, w tym sporo samolotów różnych typów. Pozostawione samoloty stanowiły mozaikę różnych typów począwszy od standardowych maszyn bojowych Luftwaffe, poprzez sprzęt szkolno-treningowy, a skończywszy na rzadziej spotykanych konstrukcjach. W śród nich znalazły się również różne wersje samolotu bombowego Junkers Ju-87, m.in. Ju-87D-8 znajdował się na lotnisku Rakowickim. Samoloty te przedstawiały znikomą wartość użytkową bądź to wskutek uszkodzeń odniesionych podczas działań wojennych lub daleko posuniętej dewastacji. Wszystkie samoloty tego typu zostały z biegiem czasu przeznaczone na złom.

W drugiej połowie 1945 r. na terenie byłej szkoły szybowcowej Luftwaffe w Ligotce Dolnej urządzono mini wystawę samolotów zdobycznych: Junkers Ju-87D-7 w wersji nocnej, transportowy Junkers W-34 i szkolno-łącznikowy Arado Ar-66c.

W 1983 r. został wydobyty samolot Junkers Ju-87B-1, zachowany w dobrym stanie w bagnach w okolicy Gdyni. Z ze­branych informacji wiadomo, iż samolot lądował przymusowo, w wyni­ku lekkiego uszkodzenia, we wrześniu 1939 r. (załoga nie odniosła żadnych obra­żeń) i zachował się do chwili wydobycia w nadzwyczaj dobrym stanie, po czym został rozmontowany przez okolicznych mieszkańców przy użyciu... siekier! Praw­dopodobnie górny fragment usterzenia pionowego tego samolotu został uratowa­ny i przewieziony do Włocławka, a po­tem do Poznania. Przypadek zniszczenia odnalezionego Ju-87B-1 jest wręcz akademickim przy­kładem, jak traktowano przez prawie pół wieku zabytki techniki. Jest to wyjątko­wo przykre, gdyż obecnie na świecie ist­nieją tylko dwa oryginalne Ju-87.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej.
Płat w rzucie z przodu miał kształt spłaszczonej litery W. Pokrycie z blachy duralowej.
Kadłub pokryty blachą duralową.
Usterzenie w prototypie Ju-87 V-1 podwójne, w kształcie litery H.
Podwozie klasyczne stałe.

Uzbrojenie:
- Ju-87 V-4, Ju-87 A- 1 stały karabin maszynowy Rheinmetall-Borsig MG-17 kal. 7,9 mm oraz 1 ruchomy karabin maszynowy Rheinmetall-Borsig MG-15 kal. 7,9 mm. Udźwig bomb- 250 kg.
- Ju-87 B-1- 2 stałe karabiny maszynowe Rheinmetall-Borsig MG-17 kal. 7,9 mm oraz 1 ruchomy karabin maszynowy Rheinmetall-Borsig MG-15 kal. 7,9 mm. Udźwig bomb- 1000 kg.
- Ju-87 B-2- 1 stały karabin maszynowy Rheinmetall-Borsig MG-17 kal. 7,9 mm oraz 1 ruchomy karabin maszynowy Rheinmetall-Borsig MG-15 kal. 7,9 mm. Udźwig bomb- 1000 kg.
- Ju-87 D-1- 2 stałe karabiny maszynowe Rheinmetall-Borsig MG-17 kal. 7,9 mm oraz 2 sprzężone, ruchome, karabiny maszynowe Mauser MG 81 kal. 7,92 mm. Udźwig bomb- 2000 kg, istniała możliwość podwieszania zasobników strzeleckich: WB81A (3 karabiny MG 81Z, strzelające pod kątem 15°), WB81B (kąt 0°) lub WBFF (2 działka MG FF kal. 20 mm).
- Ju-87 D-5- 2 stałe działka Mauser BG 15/20 kal. 20 mm oraz 1 ruchomy karabin maszynowy Mauser MG 81 kal. 7,92 mm. Udźwig bomb- 2000 kg, istniała możliwość podwieszania specjalnych pojemników AB 250 zawierających trzy bomby przeciwpiechotne.
- Ju-87 G- 2 podskrzydłowe działka BK 3.7 cm Bord Kanone kal. 37 mm.
- Ju-87 R-2- 2 stałe karabiny maszynowe Rheinmetall-Borsig MG-17 kal. 7,9 mm oraz 1 ruchomy karabin maszynowy Rheinmetall-Borsig MG-15 kal. 7,9 mm. Udźwig bomb- 1000 kg.

Wyposażenie: urządzenie do automatycznego wyprowadzania samolotu z lotu nurkowego, radiostacja FuG VIIa (od Ju-87B-1), radiowe urządzenie identyfikacyjne swój-obcy FuG 25 (od Ju-87B-2).

Silnik:
- Ju-87 V-1 rzędowy w układzie V Rolls-Royce ”Kasel V” , o mocy 471 kW (640 KM),
- Ju-87 V-2 rzędowy w układzie V Junkers 210 A o mocy 449 kW (610 KM),
- Ju-87 V-4, Ju-87 A-1 rzędowy w układzie V Junkers-Jumo 210 Ca o mocy 471 kW (640 KM),
- Ju-87 A-2 rzędowy w układzie V Junkers-Jumo 210 Da o mocy 500 kW (680 KM),
- Ju-87 V-6, Ju-87 B-1 rzędowy Junkers-Jumo 211A o mocy 735 kW (1000 KM),
- Ju-87 B-1 rzędowy Junkers-Jumo 211 Da o mocy 736 kW (1000 KM).
- Ju-87 B-2 rzędowy Junkers-Jumo 211 o mocy 883 kW (1200 KM).
- Ju-87 D-1 rzędowy Junkers-Jumo 211 F1 o mocy 1018 kW (1400 KM).
- Ju-87 D-5 rzędowy Junkers-Jumo 211 P o mocy 1104 kW (1500 KM).
- Ju-87 D-5 rzędowy Junkers-Jumo 211 P-1 o mocy 1104 kW (1500 KM).
- Ju-87 R-2 rzędowy Junkers-Jumo 211 Da o mocy 810 kW (1100 KM).

Dane techniczne (wg [2]):