W 1978 r. w Akademickim Klu­bie Lotniarskim Politechniki War­szawskiej rozpoczęto prace teore­tyczne nad lotniami bezdźwigarowymi. Ich efektem było skonstruo­wanie i zbudowanie na początku 1979 r. dwóch eksperymental­nych lotni tego typu- "Stratus R 6" przez Grzegorza Rycaja i "Error" przez Bernarda Masztalskiego.

Najistotniejszym elementem obu konstrukcji, który po­chłonął większość czasu przy projektowaniu, był dobór obrysu pokrycia i profilu płata. Du­że wydłużenie, mały skos, koniecz­ność uzyskania odpowiednich wła­sności w zakresie stateczności i ste­rowności wymagały dokładnych stu­diów i analiz. Bardzo pomocne oka­zały się badania tunelowe modeli lotni. Podstawowym założeniem, jakie przyjęto, była rezygnacja z efektu samobudowania się profili płata wykorzystywanego w klasycznych lotniach. Profil płata (pokrycia) został uzyskany przez zastosowanie wkła­dek profilowych (żeber). Profile zastosowane w lotniach zostały opracowane przez ich kon­struktorów. Uzyskanie założonej geometrii pła­ta wymagało odpowiedniego wyko­nania pokrycia. W tym celu została przeprowadzona analiza wielkości i sposobu wprowadzania poprawek umożliwiających jak najdokładniej­sze odwzorowanie płata. Jej efek­tem było uzyskanie algorytmu obli­czeń, pozwalającego na rozwijanie pokrycia dla zadanej geometrii i przy istnieniu ograniczeń warunku­jących dobrą pracę powłoki. Z uwa­gi na dużą pracochłonność wyko­rzystano do obliczeń elektroniczną maszynę cyfrową.

Próby w locie lotni "Stratus R 6" i "Error" przeprowadzone zostały w 1979 r. w Bezmiechowej. Pomyślne rezultaty pierwszych lotów udowodniły słuszność przyjętych założeń. Małe siły na sterownicy, duża stateczność w burzliwej atmosferze, dobra sterowność poprzeczna (efekt odkształcania powłoki skrzy­deł) powodowały, że lotnie miały bardzo dobre własności pilotażowe. Pogorszeniu uległy natomiast właściwości przy lądowaniu. Wymagały one od pilota bardziej dokładnego, niż w klasycznych lotniach, okre­ślenia prędkości lotu i wyboru chwi­li oddania sterownicy podczas wy­trzymania.

Konstrukcja "Error":
Szkielet zasadniczy (krawędzie na­tarcia, kil) wykonany z rur duraluminiowych o wymiarach 45 x 1,5 mm PA7 Nta. Sterownica wykonany z rur duraluminiowych. Odciągi wykonane z linek ø 3 i ø 2 mm. Jedynie wewnętrzne odciągi  poziome krawędzi natarcia wykonane zostały z linek o średnicy 3,5 mm. Układ  regulacji zapewniał do­bór odpowiedniego naciągu  odcią­gów górnych oraz odciągów prowa­dzonych do krawędzi natarcia. Na górnych linkach znajdowały się szybkie naprężacze, ułatwiające montaż i demontaż lotni. Kąt wierzchołkowy- 136^o.

Pokrycie jednostronne, ukształtowane za pomocą żeber, zamocowane do kila za pomocą wysokiej kieszeni kilowej. Wkładki profilowa­ne (żebra) wykonane z rur duraluminiowych PA7 Nta 14 x 1 mm. Żebra przechodziły przez naszyte na dolnej powierzchni pokrycia kieszonki i opierały się o krawędź natarcia na specjalnych, wykonanych z kompozytu szklano- epoksydowego uchwytach.

Uprząż przystosowana do lotów w pozycji leżącej.

Dane techniczne "Error" (wg [1]):
Rozpiętość- 11,57 m, powierzchnia  nośna- 18,56 m², wydłużenie- 7,21, długość po złożeniu- 3,3 m.
Masa własna- 23 kg, optymalna masa  pilota- 75- 85 kg.
Prędkość max- ponad 65 km/h, prędkość przeciągnięcia- 20- 22 km/h., opadanie minimalne- 0,75- 0,85 m/s, doskonałość- 10- 11.