Lotnia Z-75-7 została zaprojektowana na podstawie autorskiej koncepcji skrzydła o napiętej obwodowo sprężystej powłoce z 1970 r. opracowanej przez doc. dr inż. Jerzego Wolfa z Instytutu Lotnictwa.  Powstała w wyniku rozwoju poprzedniej konstrukcji Z-75 "Spring Wing". Została zbudowana prawdopodobnie w 1975 r. (chociaż inne źródła wskazują na 1977 r.).

Lotnia posiadała linkową krawędź natarcia. Próby wykazały bowiem korzystne właści­wości ultralekkiego skrzydła o jednopunktowym zamocowaniu końca powłoki skrzydła do dźwigara oraz posiadającego wychylny ścinżebro końcowe, zaczepiony na linkowej lub rurowej krawędzi natarcia i swobodnie wychylający się ku górze, lub ku dołowi. Okazało się, że na skutek bardzo dużej podatności skrętnej takie­go skrzydła i przy zastosowaniu odpowiednich profili jego skręcenie dostosowuje się samo­czynnie do warunków lotu, powiększając zakres bezpiecznych prędkości.

Obserwowana przy tym znakomita skuteczność sterowania poprzecznego zachęciła do budowy nowej lotni Z-77.

Konstrukcja.
Szkielet lotni zbudowany z rur duraluminiowych, składał się z kila, masztu, sterownicy i dźwigara. Dźwigar umieszczony na zewnątrz pokrycia lotni. Krawędź natarcia linkowa. Szkielet usztywniony układem dolnych oraz górnych cięgieł.

Pokrycie lotni jednostronne, ukształtowane za pomocą żeber. Pokrycie posiada jednopunktowe zamocowanie końca powłoki skrzydła do dźwigara oraz wychylny ścin.

Uprząż przystosowana do lotów w pozycji siedzącej.