Dobrociński "Archeopteryx-1", ok. 1975
„Archeopteryx-1" wyposażony został w eksperymentalne urządzenia służące da regulowania siły nośnej płata przez zmianę wysklepienia profilu. Ma to na celu zmniejszenie minimalnej prędkości lotu przy podejściu do lądowania oraz przy starcie.
Na początku 1975 r. gotowy był kompletny szkielet lotni, brak było tylko podwozia.
W czasie prób z modelem miękkopłata "Archeopteryx-1" stwierdzono, że równie dobrze lata on do przodu, jak i do tyłu, nie jest zbyt wrażliwy na podmuchy, zachowuje się statecznie. W czasie prób wydarzył się ciekawy wypadek: model, zbyt lekko trzymany, pod wpływem silnego podmuchu wiatru wyrwał się z ręki, na skutek zbyt silnego wiatru i dużych katów natarcia przeszedł do lotu na plecach... i kontynuował w tej pozycji bardzo ładny i stateczny lat, aż do lądowania.
Konstrukcja.
Płatowiec zbudowany z listew sosnowych klejonych z 3 warstw i obrobionych na przekrój okrągły. Tyczki łączone były ze sobą duralowymi odcinkami rur i usztywnione linkami stalowymi. Płatowiec składał się z płata, usterzenia poziomego i usterzenia pionowego.
Płatowiec wyposażony został w klasyczny układ sterowania, który jednak przekazuje swe ruchy nie na sztywne elementy sterowe, ale na pokrycie.
Miejsce pilota w postaci siodełka.
Pokrycie z folii poliestrowej.
Podwozie kołowe lub płozy (możliwość szybkiej wymiany).
Dane techniczne "Archeopteryx-1" (wg [1]):
Rozpiętość- 16,0 m, długość- 7,6 m, wysokość- 3,0 m, powierzchnia nośna- 32,0 m2.
Masa własna- 31,5 kg, masa całkowita- 100 kg.
Zakres prędkości użytkowych- 10-24 km/h, doskonałość- ok. 12.
Źródło:
[1] Dmyszewicz M. "W pracowni wrocławskiego konstruktora-amatora. Od Pterodaktyla do RWD-5". Skrzydlata Polska nr 9/1975.