Wielką pasją Tadeusza Dobrocińskiego były miękkopłaty. Jako pierwszy w Polsce zbudował tego typu aparat ("Pterodaktyl 1") i wykonał na nim kilkaset udanych lotów. Jednakże doświadczenia z eksploatacji sprzętu tego typu nie rokowały miękkopłatom klasycznym (typu Rogallo) wiel­kiej przyszłości, a to ze względu na ich małą doskonałość aerodynamiczną. Jednakże, jako wielki miłośnik latania na tego typu apara­tach, Dobrociński opracował w latach 1972-1974 trzy typy miękkopłatów sprężystych, w których rurowa krawędź natarcia zastąpio­na została linka stalową. Konstrukcja tego typu w porównaniu do płata Rogallo została wybitnie uproszczona, przy jednoczesnym zmniejszeniu masy aparatu i trzy- czterokrot­nym zwiększeniu doskonałości aerodynamicznej.

Przeprowadzona seria prób modelowych pozwalała przypuszczać, że aparat tego typu jest wielokrotnie bezpieczniejszy od klasyczne­go miękkopłata, gdyż lata z około dwukrotnie mniejszymi prędkościami (wykazując przy tym maksymalną doskonałość). Jednocześnie w czasie trwania prób stwierdzono bardzo dużą stateczność zarówno poprzeczną i podłużną, jak i niewrażliwość na przeciągniecie.

Pierwszym prototypowym egzemplarzem lotni sprężystej nowego typu, zbudowanym w 1972 r., była lotnia "Skakanka". Aparat ten zbu­dowany zastał z tyczek bambusowych. Udane próby z lotnią skłoniły konstruktora do budowy następnych konstrukcji tego typu: "Junior", "Senior" i "Archeopteryx- 1".

Konstrukcja.
Płatowiec zbu­dowany z tyczek bambuso­wych, łączonych okuciami z rur duralowych i usztywnio­nych linkami stalowymi. Płatowiec składał się z płata, usterzenia poziomego i usterzenia pionowego (umieszczonego pod usterzeniem poziomym).
Pokrycie z folii poliestrowej.

Dane techniczne "Skakanka" (wg [1]):
Rozpiętość- 9,0 m, długość- 5,3 m, wysokość- 1,75 m, powierzchnia nośna płata- 13,5 m², powierzchnia nośna usterzenia poziomego- 3,22 m², całkowita powierzchnia nośna- 16,72 m².
Masa własna- 10,5 kg, masa całkowita- 80 kg.
Zakres prędkości użytkowych- 18-30 km/h, doskonałość- 7,5-8,0.