Wiktor Jaworski, jako student Politechniki Warszawskiej, w ramach prac Sekcji Lotniczej KMSPW, zaprojektował szybowiec szkolny WJ-3. Głównym założeniem projektu była niska cena szybowca i duża łatwość budowy i remontu, dzięki znacznemu uproszczeniu konstrukcji. Prototyp WJ-3 został wykonany w 1935 r. w Warsztatach Koła Szybowcowego LOPP w Stołpcach. Szybowiec został oblatany na początku 1936 r. Wykonano wówczas na nim kilkadziesiąt lotów. Szybowiec można było budować w najskromniej wyposażonych warsztatach. Uzyskano bardzo mały ciężar szybowca, co ułatwiało jego transport na start. Koncepcję konstrukcyjną tego szybowca była wyjątkowo ciekawa i trafna. Nie wszedł on do produkcji, ponieważ wytwórnie szybowcowe miały w tym czasie w produkcji własne udane szybowce szkolne. Jako prototyp, który nie przeszedł prób w ITL, służył przez krótki okres jedynie do lotów doświadczalnych.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji drewnianej.
Płat prostokątny, niedzielony, jednodźwigarowy. Zebra pełne z deski sosnowej. Pasy dźwigarów nasadzone w wykroje w żebrach i łączone z sobą sklejką na przestrzeni między żebrami. Keson ze sklejki olchowej. Zastrzały drewniane. Dźwigarki i żebra lotek i sterów z deski sosnowej. Pokrycie płata płótnem impregnowanym. Płat wyposażony w lotki.
Kadłub kratowy, usztywniony w płaszczyźnie poziomej drutami mocowanymi do płata. Skrzynkę i płozę zastępowała deska grubości 30 mm, podkuta blachą.
Ster wysokości niedzielony. Statecznik poziomy podparty drewnianymi zastrzałami. Statecznik pionowy stanowiła pokryta płótnem tylna część kraty kadłuba. Pokrycie sterów, płótnem impregnowanym.

Dane techniczne WJ-3 (wg [1]):
Rozpiętość- 8,2 m, długość- 5,0 m, wysokość- 1,62 m, powierzchnia nośna- 10,2 m².
Masa własna- 65 kg, masa użyteczna- 78 kg, masa całkowita- 143 kg.
Prędkość minimalna- 48 km/h, doskonałość przy prędkości optymalnej 58 km/h- 11,5, opadanie minimalne przy prędkości ekonomicznej 53 km/h- 1,2 m/s.