Karol Słowik urodził się 24.06.1889 r. w Pawłosiowie k. Jarosławia. Po ukończeniu tamtejszego gimnazjum typu realnego, rozpoczął na Politechnice Lwowskiej studia zakończone zdobyciem tytułu inżyniera.

W dniu 14.06.1914 r. został wcielony do armii austriackiej. W styczniu 1915 r. ukończył Szkołę Oficerską. Walczy na froncie, uzyskując 1.06.1915 r. stopień chorążego, 1.01.1916 r., podporucznika i 1.01.1918 r- porucznika. Od 1.07.1914 r. do 1.12.1915 r. służył w 80. Pułku Piechoty. Razem z pułkiem walczył na fron­cie serbskim i włoskim, brał udział w czterech bitwach nad rzeką Isonzo.

W grudniu 1915 r. prze­niesiony został do lotni­ctwa, do arsenału lotniczego (Fliegerarsenal- Flars). Służył w grupach odbioru samolotów w fabrykach lotniczych: Lohner, Hansa-Brandenburg, Aviatik-Esslingen. Od 20.10.1917 r. przeniesiony został do Etapowego Parku Lotniczego (Flep) nr 6 w Lublinie. Do grudnia 1917 r. wykonał 630 wzlotów w czasie odbiorów. Następnie, do 15.04.1918 r. służył w Oddziale Lotniczym. W czasie służby prze­szedł przeszkolenie lotnicze. Od 15.04. do 10.06.1918 r. walczył na froncie w składzie pułku piechoty. 10.06.1918 r. skierowano go do Parku Lotniczego w Lublinie, w którym pozostawał do 4.11.1918 r.

W październiku 1918 r. zo­stał przyjęty w stopniu po­rucznika do wojska polskie­go. W końcu listopada tegoż roku został wyznaczony przez kpt. pil. Romana Florera (ów­czesnego dowódcę Okręgu Lotniczego Galicja) na ko­mendanta Oddziału Lotnicze­go w Lublinie- późniejszej 2. Eskadry Wywiadowczej. W listopadzie (wg [5]- w grudniu) 1919 r., jako wybitny fachowiec, zostaje powołany na stanowisko kierownika Centralnych Warsztatów Lotniczych w Warszawie. Warsztaty te, zorganizowane na lotnisku mokotowskim, zajmowały się początkowo wy­łącznie remontami maszyn, ale z biegiem czasu, dzięki inicjatywie Karola Słowika podjęły budowę w pełni nowego samolotu.

Na tym stanowisku jaśnieją w pełnym blasku jego zdolności organiza­cyjne i konstruktorskie. Niezmordowany w pracy, świecąc przykładem swym pod­władnym nie wie, co to odpoczynek. Po­trzeby frontu są wielkie, a samolotów brak. Z materiału pozostawionego po oku­pantach wyrastają pod jego kierownic­twem coraz to nowe płatowce.

W organizacji wojny, w organizacji zwy­cięstwa jest praca trudna i ciężka, praca wyczerpująca, o której ogół nie wie, gdyż wre ona zdała od frontu i pól bitew, gdyż okryta jest tajemnicą wojskową. Ta praca-  to zaopatrywanie walczących we wszystko, co do walki potrzebne. Jeśli to zaopatrywanie było trudne do rozwiązania zagadnieniem w państwach, które posiadały rutynowany aparat organizacyjny, to cóż dopiero za trud był w Pol­sce, budującej się na rumowiskach i zgli­szczach. Nadludzkich sił wymagała ta praca, wielkich talentów improwizatorskich. Jednym z improwizatorów, dostarczającym niemal z niczego samolotów dla potrzeb frontu, był kpt. inż. Karol Słowik.

W 1919 r. inż. K. Słowik zbudował samolot CWL "Słowik", będący kopią niemieckiego samolotu Hannover-Roland CL-II. Zbudowano go według prawie odręcznych rysunków, wyko­nanych z natury z samolotów pozostawionych przez Niem­ców na lotnisku mokotowskim. Oryginalne samoloty niemieckie tego typu posia­dały silnik Argus (118 kW). Centralne Warsztaty Lotnicze, chcąc zwiększyć prędkość wyposażyły samo­lot w silnik Austro- Daimler (162 kW), nie wzmacniając jednak konstrukcji. Wprowa­dzono też pewne zmiany w kadłubie oraz podwoziu.

Samolot wykonał pierwszy lot 9.08.1919 r. W dniu 23.08.1919 r. przed Naczelnikiem Państwa Józefem Piłsudskim odbył się pokaz lotu samolotu, który zakończył się katastrofą. Podczas lotu od samolotu oderwały się skrzydła. Resztki samolotu spadł na ziemię nie opodal zgromadzonych. Pod szczątkami zginęła załoga: por. inż. Karol Słowik i ppor. pilot Kazimierz Jesionowski.

Karol Słowik pośmiertnie został mianowany do stopnia kapitana.

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W armii Austro-Węgier odznaczono go Srebr­nym Medalem za Waleczność 1 klasy i Krzyżem Ka­rola.

5.12.2018 r. w Centrum Kultury Akademickiej Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno- Ekonomicznej w Jarosławiu odsłonięto tablicę pa­miątkową dedykowaną jego pamięci, fundowaną przez Fundację Otwartego Muzeum Techniki, Śląski Klaster Lotniczy i PWST-E w Jarosławiu.