W 1927 r.  na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych utworzono Instytut Badań Inżynierii w Warszawie.  Kierownikiem Instytutu został mjr inż. Wacław Głazek. Następnie Instytutem kierowali ppłk Andrzej Szwykowski i ppłk Patryk O'Brien de Lacy. Z dniem 30.03.1931 r. nadano mu charakter instytutu wojskowego i otrzymał nazwę Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii (WIBI). Prowadził on studia i prace techniczne dla potrzeb wojsk saperskich, samochodowych, łączności i broni pancernej w zakresie zaopatrzenia sprzętu inżynieryjnego. Wykonywanie tych zadań obejmowało opracowanie projektów konstrukcyjnych, wykonywanie prób laboratoryjnych oraz opracowanie szczegółowych Warunków Technicznych. Instytut przeprowadzał badania kontrolno-odbiorcze, opiniował pomysły i wynalazki nadsyłane przez inne Wojskowe Instytuty Badań, w zakresie swojej fachowości i kompetencji.

Zarządzeniem II Wiceministra Ministerstwa Spraw Wojskowych z dn. 14.11.1934 r. następuje likwidacja WIBI i powołanie z dniem 22.11.1934 r., Biura Badań Technicznych Saperów (BBTS). Kierownictwo Biurem objął kpt. inż. Stanisław Michałowski, a od 1936 r. ppłk Leopold Górka. Biuro prowadziło prace techniczno-badawcze dla potrzeb wojsk saperskich i innych broni w zakresie sprzętu zaopatrzenia saperskiego. Podlegało Dowódcy Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Organizacja Biura do 1939 r. pozostała bez zmian.

Następnie, już na obczyźnie w 1940 r. w Szkocji, początkowo przy Zgrupowaniu Saperów w obozie WP w Crafford, a później przy utworzonym w 1941 r. Centrum Wyszkolenia Saperów w Dundee (w późniejszym okresie przeniesione do Falkirk, a następnie do Irvine) utworzono Biuro Badań Technicznych Saperów pod kierownictwem ppłk Leopolda Adama Górki. Nie odegrało ono jednak większej roli ze względu na ówczesne uwarunkowania. Praca jego ograniczała się jedynie do obserwacji wyposażenia saperów brytyjskich, rejestracji i wyciągania wniosków na przyszłość. Największym osiągnięciem było opracowanie wykrywacza min, który oddał nieocenione usługi i zaoszczędził dużo krwi zarówno polskich, jak i sprzymierzonych żołnierzy.

Po zakończeniu II wojny światowej przystąpiono do przebudowy struktury organizacyjnej Wojska Polskiego i wyposażenia go w nowoczesne uzbrojenie i sprzęt techniczny. W celu stworzenia odpowiedniej bazy, niezbędnej do opracowania nowych wzorów uzbrojenia i sprzętu w oparciu o najnowsze osiągnięcia nauki, zaczęto tworzyć placówki naukowo-badawcze wojska.

Na podstawie rozkazu Ministra Obrony Narodowej  z dnia 15.10.1947 r. powstał Poligon Naukowo-Badawczy Wojsk Inżynieryjno-Saperskich we Wrocławiu. Utworzony Poligon pod względem wykorzystania podporządkowano Szefowi Departamentu Inżynieryjno-Saperskiego MON, a pod względem dyscypliny i administracyjno-gospodarczym Komendantowi Oficerskiej Szkoły Inżynieryjno-Saperskiej. Następnie (ok. 1950 r.) Poligon został przekształcony w Ośrodek Badawczy Sprzętu Inżynieryjnego. W 1976 r. na jej bazie utworzono Wojskowy Instytut Techniki Inżynieryjnej  (WITI).

Działalność Instytutu jest ściśle związane z potrzebami wojsk inżynieryjnych, które do wykonania zasadniczych zadań inżynieryjnego zabezpieczenia działań bojowych na współczesnym polu walki powinny posiadać nowoczesne uzbrojenie i sprzęt saperski.

Zadania WITI są nierozerwalnie związane z potrzebami nowoczesnego wojska i modernizacją Sił Zbrojnych wielu typów wojsk. Badania prowadzone przez WITI mają zastosowanie przy wykonywaniu prac drogowych, utrzymania lotnisk, a także zabezpieczeniu przepraw mostowych. Instytut zajmuje się m.in. nowoczesnymi sposobami uzdatniania wody w warunkach bojowych, a także wykorzystaniem technik saperskich z użyciem materiałów wybuchowych oraz ich utylizacją. Osiągnięcia Instytutu wykorzystywane są zarówno w czasie prowadzenia działań bojowych, jak i do celów pokojowych.

W końcu lat 1980-tych w WITI Wrocław zostały opracowane bezzałogowe aparaty latające rozpoznania pola walki WM 1 i WM 2.

Konstrukcje:
WM 1 / WM 2, koniec lat 1980-tych, rozpoznawczy bezzałogowy aparat latający.