W 1951 r. w firmie Percival Aircraft Company został utworzony oddział Helicopter Division, w którym rozpoczęto prace projektowe nad doświadczalnym śmigłowcem Percival P.74. Śmigłowiec został zaprojektowany dla spełnienia Specyfikacji nr EH.125D na doświadczalny śmigłowiec wyposażony w wirniki napędzane odrzutowo, wydanej przez Air Ministry w maju 1952 r.

Kadłub śmigłowca otrzymał opływowy kształt ("kropli wody"). W przedniej części znajdowała się kabina pilotów, dalej- duża kabina pasażerska, zajmująca prawie całą długość kadłuba. Pod podłogą kabiny zamontowane były dwa generatory gazowe napędzane silnikami Napier "Oryx", które dostarczały sprężone powietrze do dysz zamontowanych na końcach trzech łopat wirnika. Sprężone powietrze było podawane za pośrednictwem przewodów, przechodzących przez ścianę kabiny między rzędami siedzeń. Było to rozwiązanie bardzo niewygodne dla ewentualnych pasażerów, ponieważ byli oni narażeni na hałas oraz gorąco pochodzące od przepływającego powietrza.

Prototyp śmigłowca P.74 (oznaczony jako Hunting Percival P.74, po zmianie nazwy firmy na Hunting Percival Aircraft, która nastąpiła w 1954 r.) został ukończony wiosną 1956 r. Śmigłowiec otrzymał wojskowy numer seryjny XK889. W końcowym efekcie powstała bardzo niezgrabna konstrukcja o bulwiastym kadłubie zakończonym małym stożkowym ogonem. Przewidywano, że dzięki dużej pojemności kadłuba, śmigłowiec powinien odnieść sukces handlowy.

Prototyp rozpoczął próby naziemne w 1956 r. Niestety silniki "Oryx" nie rozwinęły pełnej mocy i nie uzyskano odpowiedniego ciśnienia strumienia powietrza. Wprowadzono modyfikacje w układzie napędowym, które jednak nie przyniosły spodziewanego efektu. Śmigłowiec nie oderwał się od ziemi. Według niektórych opinii popełniony został błąd w czasie projektowania- zastosowano nieodpowiedni wzór do obliczenia siły nośnej. Po nieudanych próbach śmigłowiec został odholowany poza lotnisko i złomowany.

Piloci doświadczalni wyrażali opinię, iż być może dobrze stało się, że P.74 nie wystartował. W jego konstrukcji nie przewidziano możliwości szybkiej ewakuacji załogi w razie awarii. Jedyne drzwi znajdowały się z lewej strony kadłuba, na samym jego końcu. Szybkie opuszczenie śmigłowca było prawie niemożliwe.

W Polsce.

Od czerwca 1949 r. do grudnia 1953 r. znany polski konstruktor lotniczy inż. Jerzy Dąbrowski pracował w wytwórni Percival Aircraft, gdzie uczestniczył w projektowaniu śmigłowca Percival P.74 (później Hunting Percival P.74), samolotu treningowego Hunting Percival P.66 "Pembroke" i treningowego samolotu odrzutowego Hunting-Percival P.84 "Jet Provost".

Konstrukcja:
Śmigłowiec jednowirnikowy o niekonwencjonalnym układzie. Konstrukcja metalowa. Załoga- 2 osoby, pasażerów- 8.
Wirnik trójłopatowy. Wirnik ogonowy dwułopatowy.
Kabiny zakryte.
Podwozie czteropodporowe, stałe.

Napęd- 2 silniki Napier "Oryx" NOr. 1 o mocy 563 kW (754 KM) każdy umieszczone pod podłogą kabiny i napędzające generatory gazowe. Sprężone powietrze było podawane za pośrednictwem przewodów, przechodzących przez ścianę kabiny do dysz umieszczonych na końcach wirników nośnych.