W 1979 r. firma La Mouette opracowała legendarną lotnię "Atlas", która zrewolucjonizowała konstrukcję lotni. Konstrukcja szkieletu nie różniła się niemal od pierwowzoru "Standard Rogallo". W ramach prostoty zrealizowano jednak szereg nowych koncepcji. Były to:
- modyfikacja profilu płata. Profil otrzymał zwiększoną grubość i duży promień zaokrąglenia noska. Żebra usztywniające były sztywne w przedniej części natomiast tylna część była elastyczna, tworząc profil samostateczny,
- kieszeń krawędzi natarcia uległa dalszemu poszerzeniu tak, że 30-50% głębokości płata posiadała profil gruby (dwuwarstwowy),
- kąt rozwarcia szkieletu wynosił 120-130°. W granicach rozpiętości ok. 10 m zwiększono efektywne wydłużenie przez poszerzenie końcówki, której kształt został starannie dopracowany. Końcówka jest swobodna, zaś jej wychylenie ograniczone były od dołu sztywną podpórką,
- krawędź natarcia nie posiada odciągów. Rura krawędzi natarcia o odpowiedniej wytrzymałości i sztywności podlegała elastycznemu ugięciu, w wyniku sił przenoszonych przez pokrycie. Ugięcie tworzy krzywą o określonym kształcie, do którego dostosowany jest krój pokrycia. Brak odciągów zmniejsza opory szkodliwe zarówno ze strony linek i salingów jak i otworów w pokryciu niezbędnych do montażu tych elementów. Elastyczna ruchomość krawędzi natarcia przyczynia się do wspomagania sterowania bocznego. Jego skuteczność jest poprawiona przez użycie wysokiej kieszeni kilowej.

Określona krzywizna krawędzi natarcia została uwzględniona przy formowaniu kształtu płata decydującego o właściwościach lotni. Wielkość kąta naddatku nie była ściśle zdefiniowana, ponieważ zarówno obrys pokrycia jak i odpowiedni element szkieletu są krzywoliniowe, zaś ich wzajemne usytuowanie zależy od obciążenia. Lotnie typu „Atlas" odznaczały się dobrymi osiągami, znakomitymi właściwościami pilotażowymi i były bardzo bezpieczna. Nadawały się do lotów w trudnych warunkach. gdzie decydującą rolę odgrywa sterowność oraz właściwe zachowanie w różnych stanach lotu. Konstrukcja odznaczała się wysoką wytrzymałością. Używane były szczególnie jako lotnie szkolne lub treningowe. Z powodzeniem stosowane były jako lotnie silnikowe.

Lotnia "Atlas" znacznie przewyższała konkurencyjne konstrukcje. Powstało ponad 8000 lotni. Produkowana była w wersjach "Atlas 14", "Atlas 16" i "Atlas 18", przystosowanych dla pilotów o różnej masie. Były dostarczane do klientów na całym świecie. W 2007 r. znajdowała się w ofercie produkcyjnej firmy La Mouette.

Na bazie konstrukcji "Atlasa" zbudowano na świecie liczne kopie tej świetnej lotni.

W Polsce.

Polscy lotniarze również latali na lotniach "Atlas".

Ok. 1982 r. przedsiębiorstwo zagraniczne Europol w Krakowie podjęło produkcję lotni "Libre 1", która była wersją licencyjną lotni La Mouette "Atlas". Budowane były również lotnie, wzorowane na jej rozwiązaniach konstrukcyjnych, m.in. były to:
- ”Lotus III” zbudowana przez Andrzeja Binkowskiego w 1982 r.

Konstrukcja.
Szkielet lotni zbudowany z rur duraluminiowych, składał się z dwóch krawędzi natarcia, dźwigara, kila, masztu i sterownicy. Szkielet usztywniony układem dolnych oraz górnych cięgieł. Kąt wierzchołkowy lotni- 120 ^o.
Pokrycie skrzydła dwustronne (30-50 % głębokości płata), ukształtowane i usztywnione za pomocą żeber (12 szt.). Pokrycie zamocowane do kila za pomocą wysokiej kieszeni kilowej.
Uprząż przystosowana do lotów w pozycji leżącej.

Dane techniczne "Atlas 14" (wg [1]):
Rozpiętość- 9,3 m, powierzchnia nośna- 13,8 m², wydłużenie- 6,25, długość lotni po złożeniu- 4 m lub 2 m.
Masa lotni- 24 kg, masa pilota- od 50 do 75 kg.

Dane techniczne "Atlas 16" (wg [1]):
Rozpiętość- 9,9 m, powierzchnia nośna- 15,8 m², wydłużenie- 6,2, długość lotni po złożeniu- 4,2 m lub 2,2 m.
Masa lotni- 25 kg, masa pilota- od 65 do 95 kg.

Dane techniczne "Atlas 18" (wg [1]):
Rozpiętość- 10,5 m, powierzchnia nośna- 18,0 m², wydłużenie- 6,1, długość lotni po złożeniu- 4,2 m lub 2,2 m.
Masa lotni- 29 kg, masa pilota- od 90 do 140 kg.