W 1951 r. dr Ryszard Orłowski z Instytutu Lotnictwa opracował projekt samolotu holowniczego RO-H. Jego oznaczenie składało się z inicjałów konstruktora oraz litery H od słowa holowniczy. Inspiracją do jego powstania były próby homologacyjne samolotu łącznikowego LWD "Żuraw", prowadzone w tym czasie w Instytucie Lotnictwa. "Żuraw" okazał się zbyt ciężki jak na możliwości napędzającego go silnika M-11. Dlatego dr Orłowski zaproponował zastosowanie w RO-H silnika WN-2, projektowanego przez W. Narkiewicza, o mocy 206 kW (280 KM).

Układ samolotu był wzorowany na LWD "Żuraw". Posiadał skrzydła o bar­dzo podobnym obrysie, charakterystycznie zwężone przy kadłubie, wyposażone w klapy kro­kodylowe oraz sloty na całej rozpiętości.

Projekt nie został skierowany do realizacji.

Konstrukcja.
Dwumiejscowy górnopłat zastrzałowy o konstrukcji (prawdopodobnie) mieszanej.
Skrzydła o obrysie dwutrapezowym, charakterystycznie zwężone przy kadłubie. Wyposażone w klapy kro­kodylowe oraz sloty na całej rozpiętości.
Kabiny zakryte.

Usterzenie pionowe podwójne.
Podwozie klasyczne stałe.

Silnik- gwiazdowy WN-2 o mocy 206 kW (280 KM).

Dane techniczne RO-H (wg [1]):
Rozpiętość- 12,6 m, długość- 8,2 m, wysokość- 3,0 m, powierzchnia nośna- 20,4 m².
Masa własna- 570 kg, masa użyteczna- 250 kg, masa całkowita- 820 kg.
Prędkość max- 185 km/h, prędkość przelotowa- 150 km/h, prędkość minimalna- 70 km/h wznoszenie- 7,0 m/s, pułap- 5000 m, zasięg- 580 km.