W1948 brytyjskie Ministerstwo Zaopatrzenia wydało specyfikację E.7/48 na bezpilotowy samo­lot-cel, napędzany silnikiem odrzutowym. Realiza­cji projektu podjęła się australijska firma Government Aircraft Factory (G.A.F.). Prace projektowe rozpoczęto w marcu 1948 r., a oblot pro­totypu bezpilotowego samolotu GAF "Jindvik" Mk.1 nastąpił 25.08.1952 r. W międzyczasie wykonano i oblatano 31.10.1950 r. pilotowaną wersję samolotu oznaczo­ną A93 "Pika". Zbudowano dwa egzemplarze samolotu "Pika". Przeprowadzone na nich próby umożliwiły zaprojektowanie właściwego systemu zdalnego sterowania samolotem-celem Jindivik. Jindivik produkowany był seryjnie w kilku wersjach do lat 1970-tych. Zbudowano łącznie kilkaset egzemplarzy.

Wersje:
- "Jindivik" Mk.1- pierwsza wersja napędzana silnikiem Armstrong Siddeley "Adder", zbudowano 14 egz.,
- "Jindivik" Mk.2- wersja seryjna produkowana od 1953 r. Łącznie zbudowano 190 egz., również w wariantach Mk.2A, Mk.2B, Mk.102, Mk.102B,
- "Jindivik" Mk.102- wariant Mk.2 zmodyfikowany przez firmę Fairey Aviation. Używany w Wielkiej Brytanii,
- "Jindivik" Mk.2A- napędzana silnikiem Bristol Siddeley "Viper 8", nowym wlotem powietrza i powiększonymi skrzydłami. Zbudowano 3 egz.,
- "Jindivik" Mk.2B- wariant produkcyjny wersji Mk.2A, wyprodukowano 76 egz.,
- "Jindivik" Mk.102B- wariant wersji Mk.102 ze zmianami wprowadzonymi w wersji Mk.2B,
- "Jindivik" Mk.3- wersja z silnikiem "Viper 11", o wyższych osiągach, zmodyfikowanym wyposażeniu i większej różnorodności wykonywanych misji. Pierwszy samolot został oblatany w maju 1961 r. Zbudowano kilka egz.,
- "Jindivik" Mk.3A- wariant seryjny Mk.3. Powstało 150 egz. (oznaczone jako Mk.103A w Wielkiej Brytanii i Mk.203A w Royal Australian Navy). W latach 1964-1965 dostarczono dla US Navy 42 latające cele Mk.3A oznaczone jako Mk.303A. W USA nie otrzymały nowego oznaczenia ani nie przyznano im numerów seryjnych USN, 
- "Jindivik" Mk.3B- rozwój Mk.3A z silnikiem "Viper 8",
- "Jindivik" Mk.103B- wariant wersji Mk.3B produkowany na zamówienie Wielkiej Brytanii,
- "Jindivik" Mk.203B- wariant wersji Mk.3B produkowany na zamówienie Royal Australian Navy,
- "Jindivik" Mk.303B- wariant wersji Mk.3B produkowany na zamówienie US Navy.

W Polsce.

W 1960 r. pracę w firmie Government Aircraft Factory rozpoczął inż. Henryk Milicer. Pracował jako główny aerodynamik przy projektowaniu odrzutowego celu latającego GAF "Jindvik" oraz rakiety przeciwlotniczej GAF "Malkava".

Konstrukcja A93 "Pika":
Samolot "Pika" był konstrukcyjnie niemal identyczny z bezpilotową wersją "Jindivik".
Jednomiejscowy ("Jindivik"- bezzałogowy) wolnonośny dolnopłat o konstrukcji cał­kowicie metalowej.
Skrzydło prostokątne, proste. Konstrukcja bezżebrowa, wielodźwigarowa z dźwigarami klejonymi Aralditem do grubego, wstęp­nie ukształtowanego pokrycia z duralu. Szczelne połączenie klejowe umożliwiało wykorzystanie prze­strzeni międzydźwigarowych jako integralnych zbior­ników paliwa. Klapy zawieszone były na zawiasach taśmowych, tzw. fortepianowych.
Kadłub konstrukcji półskorupowej. o przekroju owalnym składał się z trzech części: przedniej, centralnej i tylnej. Kabina pi­lota zakryta.
Usterzenie klasyczne, wolnonośne, o obrysie prostokątnym i konstrukcji iden­tycznej jak skrzydła.
Podwozie dwukołowe z tylną podporą w postaci elastycznej płozy, chowane w locie. "Jindivik" wyposażony był w amortyzowaną płozę do lądowania i odrzucany, trój­kołowy wózek do startu.

Silnik- turboodrzutowy:
- A931 "Pika"- Armstrong Siddeley "Adder" o ciągu 4,7 kN,
- "Jindivik" Mk.1- Armstrong Siddeley "Adder",
- "Jindivik" Mk.2- Bristol Siddeley "Viper" ASV.3,
- "Jindivik" Mk.2A, Mk.3B- Bristol Siddeley "Viper 8",
- "Jindivik" Mk.3A- z Bristol Siddeley "Viper" Mk. 201 o ciągu 11,1 kN.

Dane techniczne "Jindivik" Mk.3A (wg [2]):
Rozpiętość- 5,87 m, rozpiętość z przedłużaczami skrzydeł- 7,8 m, długość- 8,76 m, wysokość- 2,08 m.
Masa własna- 1300 kg, masa startowa max- 1600 kg.
Prędkość- 904 km/h, pułap- 18 900 m, pułap samolotu z powiększoną rozpiętością- 20 100 m, zasięg- 1320 km.