W 1943 r. Komisja Brabazona (powołana w grudniu 1942 r. w celu ustalenia przyszłych potrzeb lotnictwa komunikacyjnego Imperium Brytyjskiego i kierunków rozwoju samolotów pasażerskich) ogłosiła wymagania na dwusilnikowy samolot pasażerski krótkiego i średniego zasięgu do obsługi tras europejskich, który miał być następcą samolotów Douglas DC-3. W firmie Airspeed Limited złożone zostało zamówienia na opracowanie projektu samolotu o masie całkowitej 14 500 kg, napędzanego dwoma silnikami gwiazdowymi Bristol "Hercules". Prace projektowe ruszyły w 1943 r.

W tym samym czasie British Ministry of Aircraft Production złożyło zamówienie na dwa prototypy samolotu, który otrzymał nazwę "Ambassador". Wraz z zakończeniem II wojny światowej zmieniły się wymagania co do tego samolotu. Postanowiono opracować znaczne większy samolot wyposażony w kabinę ciśnieniową dla 47 pasażerów, napędzany silnikami Bristol "Centaurus" o większej mocy i posiadający maksymalną masę całkowitą prawie 24 000 kg. Samolot otrzymał nowoczesną sylwetkę z podwoziem trójpodporowym z przednim kołem. Zastosowane potrójne usterzenie pionowe upodabniało go do amerykańskiego samolotu transkontynentalnego Lockheed "Constellation".

Zbudowano dwa prototypy "Ambassador Mk.1", z których pierwszy został oblatany 10.07.1947 r. Powstał również trzeci prototyp odpowiadający wersji seryjnej "Ambassador Mk.2". We wrześniu 1948 r. brytyjskie linie lotnicze British European Airways (BEA) złożyły zamówienia na 20 samolotów "Ambassador 2". Ich dostawy zostały zakończone w1953 r. Było to jedyne zamówienie na ten samolot. Użytkowane były w latach 1952-1958 r. i ostatecznie zastąpione przez samoloty Vickers "Viscount". Wycofane z linii BAE samoloty były użytkowane przez linie lotnicze Dan-Air, Autair i BKS Air Transport oraz Butler Air Transport (Australia), Globe Air (Szwajcaria) and Norrønafly (Norwegia). Dwa samoloty "Ambassador" używane były jako dyspozycyjne przez lotnictwo wojskowe Jordanii (Royal Jordanian Air Force), kolejne dwa w firmie Shell Aviation.

Samoloty "Ambasador 2" używane były w latach 1950-tych w roli latajacych hamowni silników turbośmigłowych Bristol "Proteus 705", Rolls Royce "Tyne" oraz Napier "Eland". Prawdopodobnie ostatnim latającym samolotem, był "Ambasador" używany w firmie Decca Navigator Company jako latające laboratorium. Wycofany został z eksploatacji w 1971 r.

Firma Airspeed też proponowała budowę wersji specjalistycznych na bazie samolotu "Ambassador": cywilnego samolotu transportowego, wojskowego samolotu transportowego oraz uzbrojonego morskiego samolotu rozpoznawczego. Wszystkie te projekty zostały zarzucone wraz z planem budowy wersji "Ambassador Mk.11", napędzanej czterema silnikami turbośmigłowymi.

W Polsce.

W styczniu 1944 r. inż. Henryk Milicer roz­począł pracę w wytwórni Airspeed jako aerodynamik. Brał udział w pracach projektowych samolotu pasażerskiego Airspeed "Ambassador".

Konstrukcja:
Górnopłat wolnonośny o konstrukcji metalowej. Pasażerów- 47-60.
Kabina zakryta, ciśnieniowa.
Podwozie trójpodporowe z kołem przednim, chowane w locie.

Napęd- 2 silniki gwiazdowe Bristol "Centaurus 661" o mocy 1939 kW (2600 KM) każdy.

Dane techniczne "Ambassador" (wg [3]):
Rozpiętość- 35,05 m, długość- 24,99 m.
Prędkość przelotowa- 386 km/h.