Bezzałogowy wiropłat rozpoznawczy "Tarkus" został opracowany w firmie WB Electronics na zlecenie Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wojskowego MON w ramach uruchomionej w maju 2008 r. pracy Stworzenie Demonstratora Małego Bezpilotowego Wiropłata (DBWA). Projekt realizowany był od sierpnia 2008 r. do listopada 2009 r. "Tarkus" powstał w zespole dr. inż. Wojciecha Komorniczaka. Aparat był wówczas w pełni funkcjonalnym demonstratorem, przeznaczonym do wsparcia pododdziałów walczących w terenie zabudowanym lub na obszarach leśnych. Przewidywane jego użytkowanie w oddziałach rozpoznawczych, Wojskach Specjalnych, Straży Granicznej czy w pododdziałach antyterrorystycznych policji.

"Tarkus" może wykonywać misje o różnych profilach:
- po starcie wznosi się do zadanej wysokości (do 200 m) i prowadzi obserwację w locie z prędkością do 60 km/h,
- po przelocie do rejonu działania wykonuje obserwację z wyłączonymi silnikami. Monitoring prowadzony jest wówczas z dachów wieżowców, mostów czy wiaduktów,
- prowadzenie rozpoznania we wnętrzach, takich jak hale fabryczne. Dzięki zastosowaniu układu czujników zbliżeniowych Tarkus może bez problemu latać między ścianami czy w wąskich uliczkach.

BSL może wykonywać zadanie w promieniu ok. 2 km przez ok. 20 min. Możliwe jest wydłużenie czasu lotu poprzez poprawienie konfiguracji aerodynamicznej aparatu. Lot odbywa się po zaprogramowanej trasie oraz według harmonogramu zadania przygotowanego przez operatora. Można również stosować sterowanie ręczne, jednak aby zapewnić stabilność lotu, nie jest możliwe całkowite wyłączenie automatyki.

Zgodnie z planem WB Electronics zamierzała zbudować cztery prototypy tak zwanego demonstratora technologii. Czwarty z nich miał być najbardziej zaawansowanym egzemplarzem. W maju 2010 r. "Tarkus" (wraz z BSL "FlyEye") wykorzystywany był podczas demonstracji możliwości działania związku taktycznego Wojsk Lądowych w środowisku sieciocentrycznym w ramach ćwiczeń "Borsuk 2010". Aparat latający został zaprezentowany w czerwcu 2010 r. na paryskich targach przemysłu obronnego Eurosatory 2010.

Rozwój konstrukcji zakończył się na poziomie demonstratora technologii.

Konstrukcja.
Miniaturowy bezzałogowy aparat latający w układzie quadcoptera o konstrukcji kompozytowej.

Wyposażenie- układ stabilizacji żyroskopowej, autopilot WB Electronics, czujnik ciśnienia do pomiaru wysokości.
Wyposażenie obserwacyjne- głowica dzienna CCD z zoomem, głowica termiczna o paśmie 8–12 mikrometrów. Umożliwiają one obserwację o każdej porze doby, w zadymieniu, przy opadach śniegu i we mgle.

Napęd- 4 silniki elektryczne napędzające własne wirniki.

Dane techniczne "Tarkus" (wg [2]):
Wymiary- 0,7 m x 0,7 m x 0,4 m, wymiar max- 0,9 m.
Masa całkowita- 2,2 kg.
Prędkość max- 60 km/h, promień działania- 2 km, czas zawisu- 18', czas obserwacji z ustalonego położenia- 10 h.