W latach 1990-tych w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych prowadzone były prace nad bezpilotowymi statkami latającymi w wariancie celów powietrznych, ukierunkowane głównie na określenie ich podstawowych wymagań techniczno-funkcjonalnych. W szkoleniu poligonowym wojsk obrony przeciwlotniczej naszej armii zaczęły one odgrywać coraz większą rolę. Między innymi spełniały zadania imitatorów celów powietrznych, wzbogacając arsenał środków pozoracji współczesnego pola walki. W systemach sterowania tych obiektów wykorzystywano ogólnie dostępne zestawy zdalnego sterowania. Układy te, oparte o systemy zewnętrznego sterowania samolotem w granicach widzialności wzrokowej (konieczność oceny orientacji przestrzennej), pomimo niewielkiego zasięgu oraz braku odporności na oddziaływanie radarów zapewniały niski koszt wytworzenia, minimalne koszty eksploatacji i maksymalne bezpieczeństwo podczas wykonywania strzelań. Ich stosunkowo niewielkie prędkości lotu (200-250 km/h) kompensowane były małymi gabarytami (3-3,5 m) i znacznymi zdolnościami manewrowymi.

Prace te zaowocowały opracowaniem w ITWL zestawu do szkolenia operatorów systemów sterowania. Jego najważniejszą zaletą była mobilność i funkcjonalność, a w tym:
- transportowanie celów powietrznych, środków obsługi oraz wyposażenia badawczego i szkoleniowego,
- wykonywanie startów i lądowań niezależnie od warunków terenowych (wyrzutnia startowa oraz opcjonalnie lądowanie przy użyciu spadochronu),
- ograniczenie obsługi do 2 osób,
- wyposażenie celów powietrznych w urządzenia do holowania rękawów strzeleckich o długości 5,6 m i średnicy 0,45 m,
- możliwości podwieszania i zasilania zasobników z wyposażeniem specjalnym (flary, źródła dymów i promieniowania podczerwonego, kamery, czujniki, itp.) na trzech parach węzłów podskrzydłowych,
- zastosowanie do szkolenia (treningu) operatorów celów powietrznych programu symulacyjnego (na komputerze PC) opartego o model dynamiki użytkowanego celu powietrznego.

Zestaw został z powodzeniem przetestowany w warunkach szkolenia poligonowego w dniach 5-6.09.2000 r., w ramach pokazu współdziałania środków obrony przeciwlotniczej na terenie poligonu morskiego Ustka. Przewidywano się, że w wyniku dalszych prac cele powietrzne, będące na wyposażeniu zestawu, wzbogacone zostaną o akustyczny czujnik trafień z układem rejestracji oraz transmisji liczby i odległości przelotu pocisków, jak również układ autonomicznego sterowania według zaprogramowanej trasy i profilu lotu, co znacznie rozszerzy zakres ich zastosowania nie tylko do celów szkolenia wojsk obrony przeciwlotniczej.

Konstrukcja:

Dane techniczne: