ICP M-140 (ICP-140), ok. 1996
Imitator celu powietrznego ICP M-140 (ICP-140) został opracowany został opracowany w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia w połowie lat 1990- tych. Powstał na bazie niekierowanego pocisku rakietowego M-14-OF. Odpalany jest z wyrzutni lądowej.
Badania poligonowe imitatora prowadzone były w 1997 r. Badanie miały na celu sprawdzenie poprawności działania imitatorów w fazie przedstartowej oraz startu z wyrzutni oraz sprawdzenie poprawności działania imitatorów w locie oraz określenie parametrów dynamicznych. W wyniku badań strzelaniem określono parametry balistyczne imitatora: zasięg, prędkość wierzchołkową. Określono rozrzut imitatorów oraz przeprowadzono wszechstronne badania źródła promieniowania podczerwonego w wyniku czego określono rozkład natężenia napromieniowania i histogramy rozkładu temperatury w źródle.
Przeznaczony do strzelań przenośnymi, przeciwlotniczymi zestawami rakietowymi ”Strzała-2M”, MESKO ”Grom”, a także zestawów artyleryjskich (Loara) i artyleryjsko-rakietowych (Jod, Jodek, Biała).
Dane techniczne ICP M-140 (wg [2]):
Kaliber- 140 mm.
Prędkość startowa- 300 m/s, wysokość- do 800 m, zasięg do 5500 m.
Źródło:
[1] Kiński A. ”Szogun- propozycja dla przeciwlotników”. Nowa Technika Wojskowa nr 5/2009.[2] Praca zbiorowa "Koncepcja wykonania wielozadaniowego systemu bezpilotowych samolotów- celów z przeznaczeniem do szkolenia bojowego pododziałów obrony przeciwlotniczej". Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia, Eurotech Sp. z o.o.
[3] „Badania poligonowe imitatora celu powietrznego ICP-140”. Prace Naukowo-Badawcze.