Imitator celu powietrznego ICP-89 został opracowany w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia w 1993 r. Powstał na bazie niekierowanego pocisku rakietowego S-5. Kierownik pracy był płk dr inż. Andrzej Grula.

Imitator jest odpalany z wyrzutni lądowej. Przeznaczony do strzelań przenośnymi, przeciwlotniczymi zestawami rakietowymi ”Strzała-2M”, MESKO ”Grom”, a także zestawów artyleryjskich (Loara) i artyleryjsko-rakietowych (Jod, Jodek, Biała). W 1994 r. powstała wersja ICP-89M (kierownik pracy ppłk dr inż. Ryszard Kostrow) przeznaczona do badań zestawu plot ”Grom”. W 1995 r. imitator ICP-89 wyposażono w blok zakłóceń aktywnych. Stabilizację imitatora na torze lotu zapewniono za pomocą wirującego silnika rakietowego, w miejsce silnika rakietowego S-5MO stabilizowanego brzechwowo. Silnik ten od kilku lat nie był produkowany przez przemysł.

Imitatory ICP-89 stosowane są na poligonach lądowych i nadmorskich (wystrzeliwane z lądu z wyrzutni typu WL-89S5).

Dane techniczne ICP-89 (wg [3]):
Kaliber- 57 mm, długość- 1105 (1130), rozpiętość statecznika- 232 mm.
Masa całkowita- 7,35 (7,45) kg.
Prędkość startowa- (wg [2]- 340) m/s, prędkość max- 280–290 m/s, prędkość na parametrze- 240–260 m/s, wysokość- 2000 m (wg [2]- do 900).
Czas palenia się smugacza- 27-40 s.