Satelita Interkosmos 9 (Kopernik 500) (międzynarodowe oznaczenie- (1-IK-3 /Kopernik 500/1973-022A) wystartował 19.04.1973 r.

Na satelicie Kopernik-500 umieszczono aparaturę badawczą opracowaną w Polsce. Projekt powstał w Instytucie Astronomii PAN w Toruniu i jest dziełem dr. Jana Hanasza przy współpracy prof. S. Gorgolewskiego z Uniwersytetu Toruńskiego i zespołu pracowników. Oryginalny radiospektrograf RS-500 K wykonany został w Instytucie Lotnictwa w Warszawie przy ścisłej współpracy z projektodawcami. Aparatura, będąca analizatorem widma, przeznaczona była do badania promieniowania, które w postaci fal elektromagnetycznych o częstotliwości radiowej jest wysyłane przez Słońce.

Prace nad budową aparatury rozpoczęto w 1970 r. W Instytucie Lotnictwa pracami zespołu kierował doc. dr inż. C. Lichodziejewski. Instytut podejmując się realizacji satelitarnego analizatora widma RS-500 K, oprócz opracowania nowych koncepcji rozwiązań konstrukcyjnych bloków urządzenia, opracowania nowej technologii wykonawstwa, musiał dotrzymać terminu wykonania całości. Na realizację przeznaczono dwa lata. W skład aparatury wchodziły: analizator widma RS-500 K, miernik impedancji anteny IM-1 i miernik koncentracji plazmy LK-3. Dwa ostatnie przyrządy zaprojektowano i wykonano w ZSRR. Anteny pomiarowe i układy dopasowujące zostały umieszczone na zewnątrz satelity na specjalnej ramie przymocowanej na jego górnej czaszy. Analizator widma znajdował się wewnątrz satelity w przedziale dla aparatury naukowej obok aparatury do rejestracji wyników pomiarów oraz systemu radiotelemetrycznego i telesterowania.

Analizator składał się z szeregu modułów identycznych konstrukcyjnie. Każdy moduł złożony został na oddzielnej płytce ekranowanej elektrycznie od pozostałych. W sumie analizator składał się z 36 układów rozmieszczonych na oddzielnych płytkach. Konstrukcja zapewniała łatwy dostęp do każdego układu. Masa przyrządu określona została na 8 kg, a objętość na 9 dm8. Środek mas przyrządu musiała pokrywać się ze środkiem geometrycznym z dokładnością kilku milimetrów. Aparatura musiała być sprawna w zakresie temperatur od O do 50°C, a układ wejściowy w temperaturze od -50 do +50°C z możliwością składowania przyrządu w temperaturze od -30 do +50°C. Dzięki zastosowanej technologii konstrukcji nośnej korpusu przyrządu ze stopów lekkich i drukowanych jednostronnie obwodów, całkowita masa analizatora przy objętości 9 dm³ wynosiła 7,2 kg. Układ wejściowy, który był umieszczony na zewnątrz satelity, miał wierzch obudowy sporządzony z blachy nierdzewnej polerowanej, a spód ze stopów lekkich. Podzespoły elektroniczne zatopiono całkowicie w masie silikonowej. Aparatura wykazała się wysoką sprawnością i niezawodnością działania.

W dniu 15.10.1973 satelita Interkosmos 9 uległ zniszczeniu.

Dane techniczne Interkosmos 9 (wg [1]):
Masa- prawdopodobnie 340 kg.
Nachylenie płaszczyzny orbity- 48,42°, czas obiegu- 102,12', perygeum- 199 km, apogeum- 1526 km.