W Wojskowym Instytucie Technicznym została opracowana koncepcja bezzałogowego samolotu rozpoznawczego SWS (Strefa Wysokiego Skażenia), przeznaczonego do działania w strefie wysokiej radiacji, czyli nad obszarem po wybuchu jądrowym. Inspiracji dostarczył pomysł Amerykanów, stosujących bezzałogowe Boeing B-17 ”Flying Fortress” do rozpoznania obszaru po zrzucie bomby atomowej nad atolem Bikini w lipcu 1946 r. W program budowy samolotu SWS zamierzano zaangażować biura konstrukcyjne Lotniczych Warsztatów Doświadczalnych i Centralnego Studium Samolotów, wytwórnię lotniczą PZL nr 1 w Mielcu, Państwowy Instytut Telekomunikacji, Zakład Radiotechniki Politechniki Warszawskiej i Instytut Techniczny Lotnictwa. Jedne miały przygotować odpowiedni samolot, inne skompletować oprzyrządowanie i wyposażenie dla zdalnego kierowania i sterowania samolotem oraz aparaturę telewizyjną pracującą w podczerwieni dla przekazywania obrazu z rozpoznawanego terenu w czasie rzeczywistym.

Projekt warunków technicznych finalnego samolotu użytkowego SWS ”Upiór” powstał w Instytucie Technicznym Lotnictwa w dniu 5.08.1948 r. Głównym konstruktorem był prof. Władysław Fiszdon. Była to bezzałogowa wersja samolotu rozpoznawczego o kształcie ustalonym w kwietniu 1948 r. Obliczeniowe masy samolotu miały wynosić (wg [4]): masa włsna- 1540 kg, masa użyteczna- 900 kg, masa w locie max- 2440 kg.

Do prób z aparaturą telemetryczną wielokanałową dla zdalnego kierowania samolotem i aparaturą telewizyj pracującą w podczerwieni, przeznaczony został samolot transportowy LWD ”Miś”, który od kwietnia 1948 r. przekwalifikowano na doświadczalny programie SWS. Kolejnym samolotem dla prób w locie z aparaturą w II etapie badań miał być CSS-12, a ściślej jeden z egzemplarzy serii próbnej, zamówiony przez Wojskowy Instytut Techniczny. Prototyp wersji użytkowej SWS ”Upiór” miał być zbudowany w PZL nr 1 w Mielcu. Na czas oblotu posiadał dwa fotele i dwie sterownice. Egzemplarze seryjne, bezzałogowe, miały posiadać kadłub pozbawiony okien, a przestrzeń wewnątrz wypełniona być miała wyżej wspomnianą aparaturą. Realizacja programu SWS ulegała opóźnieniu, by wreszcie ulec dezaktualizacji w 1950 r.