W 1908 r. Tadeusz Heyne rozpoczął pracę w czeskiej firmie Laurin i Klemcnt. W chwilach wolnych od zajęć służbowych, razem z Czechem- inż. Otto Hieronimusem, pracował nad budową samolotu i silnika lotniczego. Praca nad budową silnika przebiegała sprawniej niż budowa samolotu. W krótkim czasie silnik został ukończony. Był to pięciocylindrowy silnik rotacyjny o mocy 44 kW (60 KM). Budowa samolotu nie została ukończona, ponieważ w 1909 r. Tadeusz Heyne wyjechał do Rosji, jako przedstawiciel firmy Laurin i Klemcnt.

Prawdopodobnie w 1916 r., ponownie wspólnie z inż. Otto Hieronimusem, przystąpił do budowy nowego czterocylindrowego silnika lotniczego o mocy 44 kW (60 KM). Pragnęli również ukończyć, rozpoczętą już dawniej, budowę samolotu. Długo jednak nie mogli, nie mając odpowiedniego doświadczenia, poradzić sobie z konstrukcją podwozia. Gdy budowa samolotu została ukończona, natknęli się na trudności w pilotażu. Ich loty kończyły się przeważnie na skokach: przeleceniu paru metrów na wysokości zaledwie 3-4 metrów i lądowaniu, często połączonym ze złamaniem śmigła. Ze względu na obowiązki zawodowe, konstruktorzy nie mieli czasu na dopracowanie swojej konstrukcji.

Natomiast silnik, w przeciwieństwie do samolotu, okazał się bardzo dobry. Zbudowany był ze specjalnych, lekkich stopów, posiadał drążony wał korbowy- co w owych czasach było rewelacją oraz masę całkowitą 240 kg. Silnik ten został z czasem uznany za doskonale nadających się do samochodów osobowych.

Konstrukcja:

Dane techniczne: