W dniu 28.07.1911 r. Władysław Herzig prosił ministra wojny o udzielenie mu pomocy w realizacji samolotu własnego pro­jektu, który w zależności od przyznanej dotacji mógłby być zbudowany w wersji mniejszej lub większej i przedstawiony na ogłoszonym właśnie w Rosji konkursie samolotów. Cechować ma go prostota mocnej wytrzymałej konstrukcji i mała masa własna, dobra amortyzacja podwozia i- jak pisze Herzig- dobra przekładnia z silnika na śmigło, podwajająca jego obroty. Do listu załączył schematyczne rysunki samolotu, opis planu oraz listę niezbędnych do budowy materiałów z kosztorysem na kwotę 218 rb. 60 kop. (nie obejmującym ceny silnika i zbiorników na benzynę i olej).

Z opisu i rysunków oraz kosztorysu samolotu dostarczonych przez Herziga wyłania się obraz jednopłata, w układzie górnopłata, ze śmigłem pchającym, dwu- lub czterołopatowym, z jednopłatowym usterzeniem ogonowym (wysokości i kierunku). Płat nośny o dużej powierzchni i obrysie w formie prostokąta przechodzącego na spływie w trójkąt, na krawędzi zaś natarcia również w trójkąt, ale o dużo większej wysokości, kryty dwustronnie płótnem, usztywniony byłby do podwozia i kozła nad kadłubem stalowymi cięgnami. Kratownicowy kadłub o przekroju prostokątnym wykonany byłby z prętów bambusa, wykrzyżowanych stalowym drutem. Podwozie główne dwukołowe z trzecim kołem wysuniętym do przodu. Z tyłu wielkie kółko ogonowe. Sterowanie lotem odbywałoby się przez skręcanie płata nośnego i powierzchni usterzenia przedniego i ogonowego cięgnami stalowymi połączonymi ze sterownicą. Rysunki Herziga pozwalają na podanie tylko przybliżonych parametrów samolotu: rozpiętość płata- 3,5 m, cięciwa centropłata- ok. 5,0 m, powierzchnia nośna płata- ok. 15,0 m², powierzchnia nośna usterzenia wysokości- ok. 1,5 m², długość całkowita samolotu- ok. 9,0 m, wysokość- ok. 2,2 m, śmigło o średnicy- ok. 1,5 m. Silnik i pilot mieściliby się w dolnej części kadłuba, podobnie jak w samolocie typu Grade, w pobliżu nisko położonego środka ciężkości, a przełożenie napędu z silnika na śmigło byłoby realizowane za pośrednictwem transmisji łańcuchowej i przekładni zębatych.

Projekt tego samolotu nie zyskał uznania Komitetu Elektrotechnicznego i trudno się dziwić, zważywszy na obrys płata nośnego, który w zamierzeniu Herziga miał zapewniać stateczność samolotu w locie, ale w istocie zadania tego spełniać nie mógł z uwagi na swą geometryczną i aerodynamiczną niedoskonałość. Pociągał natomiast za sobą zdecydowany wzrost oporów samolotu w locie, obniżał jego prędkość i pogar­szał stateczność, czego jego usterzenie nie mogło rekompensować.

8.10.1911 r. Komitet Elektrotechniczny powiadomił Herziga, że nie znalazł w jego projek­cie żadnych szczególnych udoskonaleń i odrzuca jego prośbę o wsparcie prowadzonych przezeń prac, także z powodu ogólności opisu, braku rysunków detali i obliczeń samolotu.