W 1933 r. brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa wydało specyfikację G.23/33 na samolot wielozadaniowy, przeznaczony do służby kolonialnej. Miał to być samolot obserwacyjno-bombowy, dostosowany do służby w warunkach tropikalnych. Planowano wprowadzić nowy samolot do służby w Iraku, w 30. Dywizjonie RAF, używającym dwupłatów Westland ”Wapiti”. Miała to więc być modyfikacja typu będącego już w eksploatacji, a nie zupełnie nowa konstrukcja. Bazą dla powstania nowej wersji stały się płatowce lekkiego bombowca Hawker ”Hart” i samolotu rozpoznawczego Hawker ”Audax”. Seryjny samolot ”Hart” został dostarczony do Brooklands, gdzie został poddany niezbędnym modyfikacjom. Na samolocie zamontowano zestaw do przetrwania w warunkach subtropikalnych, w tym dodatkowe kanistry na wodę pitną. Ponadto zainstalowano też zestaw do odbierania meldunków z ziemi (wychylany hak podkadłubowy) oraz specjalną, wydajniejszą chłodnicę silnika. Nowy samolot został nazwany ”Hardy” i oblatany 7.09.1934 r.

Po krótkich próbach fabrycznych samolot przekazano na próby RAF, wraz z drugim prototypem, tym razem zbudowanym od podstaw. Próby potwierdziły przydatność maszyny i jeszcze w październiku 1934 r. podjęto seryjną produkcję. Łącznie zbudowano 47 samolotów tego typu, a wszystkie powstały w zakładach Gloster Aircraft Co Ltd. Napęd samolotów stanowił silnik Rolls Royce ”Kestrel X”. Jeszcze w końcu 1934 r. pierwsze ”Hardy” trafiły do 30. Dywizjonu RAF w Mosulu, w północnym Iraku. Były one tu eksploatowane do końca 1938 r., kiedy to 30. Dywizjon został wyposażony w bombowce Bristol ”Blenheim”. Wówczas pozostałe w służbie samoloty przekazano do 6. Dywizjonu RAF, stacjonującego w Palestynie. Po wybuchu wojny 6. Dywizjon skierowano do Egiptu. W tym czasie w jednostce używano zarówno samolotów ”Hardy”, jak i nowszych Westland ”Lysander”. Na początku 1941 r. wszystkie one zostały zastąpione przez Hawker ”Hurricane”. W momencie wybuchu wojny ostatnie używane jeszcze samoloty ”Hardy” wraz z ”Audaxami” zostały przesunięte do 237. Dywizjonu RAF (rodezyjskiego). W 1940 r. dywizjon ten uczestniczył w walkach z Włochami w Erytrei i Somalii. Pierwszy lot bojowy wykonano 11.06.1940 r., tuż po wypowiedzeniu wojny Włochom. W listopadzie 1940 r. większość ”Hardy'ch” dywizjonu uległa zniszczeniu na ziemi, w wyniku włoskiego nalotu lotniczego. Pozostałe samoloty były używane jeszcze przez kilka miesięcy do prowadzenia rozpoznania, współpracy z wojskami lądowymi oraz do lekkich ataków bombowych. W 1941 r. wszystkie zostały wycofane ze służby i zastąpione samolotami ”Lysander”.

W Polsce.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat.
Płaty posiadały skrzynkowy dźwigar metalowy, o konstrukcji stalowo-duraluminiowej. Noski skrzydeł i usterzenia pokryte blachą duralową, reszta płótnem.
Kadłub wykonany jako kratownica spawana z rur stalowych, kryta duraluminium w przedniej części oraz płótnem w tylnej części. Kabiny odkryte.
Podwozie klasyczne stałe.

Uzbrojenie- 1 stały karabin maszynowy Vickers kal. 7,7 mm pilota zamontowany w kadłubie i 1 ruchomy karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm obserwatora.

Silnik- rzędowy, w układzie widlastym Rolls Royce ”Kestrel X” o mocy 430 kW (585 KM).

Dane techniczne ”Hardy” (wg [1]):
Rozpiętość- 11,36 m, długość- 9,02 m, wysokość- 3,23 m, powierzchnia nośna- 32,37 m².
Masa własna- 1450 kg, masa startowa max- 2270 kg.
Prędkość max- 260 km/h, czas wznoszenia na 3050 m- 10' 12", pułap- 5200 m.