SG-7, 1937
W związku z rozwijającą się tendencją budowy szybowców wyczynowych o rozpiętości 15- 16 m, inż. Szczepan Grzeszczyk zaprojektował na przełomie lat 1936/1937 szybowiec SG-7. Szybowiec był wzorowany na poprzednich szybowcach tego konstruktora, a zwłaszcza na SG-3 bis/36, lecz miał zmniejszone wymiary.
Dwa prototypy tego szybowca wykonały Warsztaty Szybowcowe A. Kocjana w Warszawie. Pierwszy prototyp został oblatany późną wiosną 1937 r. na lotnisku mokotowskim. W lipcu gotowy był drugi SG-7. Na początku lipca 1937 r. szybowiec ukończył próby w Instytucie Technicznym Lotnictwa w Warszawie.
Jeden SG-7 wziął udział w harcerskim rajdzie na Międzynarodowy Zlot Skautowy w Vogelenzang w Holandii lecąc na holu za samolotem. Rajd odbył się na trasie Warszawa- Wrocław- Berlin- Hannover- Amsterdam- Haga i z powrotem w dniach 29.07. -19.08.1937 r. Na drugim SG-7 startowała W. Modlibowska na V Krajowych Zawodach Szybowcowych w Inowrocławiu (5- 15.08.1937 r.), zajmując 26. miejsce. Ciężar własny szybowców SG-7 był przekroczony o 28 kg w stosunku do projektu, w wyniku czego osiągi były gorsze od obliczeniowych. Ponieważ SG-7 ustępował osiągami szybowcowi Kocjan "Orlik", nie wszedł do produkcji.
Prototypy SG-7 były używane do wybuchu wojny w 1939 r. W jesieni 1939 r. miały być one przerobione w Śląskich Warsztatach Szybowcowych w Bielsku na wersję SG-7bis.
Konstrukcja:
Jednomiejscowy wolnonośny górnopłat o konstrukcji drewnianej.
Płat trapezowy, w widoku z przodu o kształcie mewim (rozpłaszczone M), dwudzielny, jednodźwigarowy. Keson kryty sklejką, część zadźwigarowa- płótnem. Lotki wychylane różnicowe, kryte płótnem.
Kadłub o przekroju owalnym i konstrukcji półskorupowej o pokryciu ze sklejki. Z przodu kadłuba hak do startu z gumowych lin i zaczep do holu za samolotem. Kabina zakryta. Osłona kabiny wykonana z rurek duralowych, kryta celuloidem, odejmowana.
Usterzenie poziome dwudzielne, zamocowane na stateczniku pionowym. Ster kierunku bez rogowego odciążenia aerodynamicznego. Stateczniki kryte sklejką, stery- płótnem. Statecznik pionowy wykonany łącznie z kadłubem.
Podwozie płozowe. Płoza przednia jesionowa, amortyzowana dętką, płoza tylna stalowa.
Wyposażenie- tablica wyposażona w komplet przyrządów pilotażowych.
Dane techniczne SG-7 (wg [1]):
Rozpiętość- 15,8 m, długość- 6,35 m, wysokość- 1,65 m, powierzchnia nośna- 15,9 m2.
Masa własna- 160 kg, masa użyteczna- 83 kg, masa całkowita- 243 kg.
Dopuszczalna prędkość nurkowania- 200 km/h, prędkość minimalna- 50 km/h, doskonałość przy prędkości optymalnej 73,6 km/h- 22, opadanie minimalne przy prędkości ekonomicznej 58 km/h- 0,8 m/s, opadanie przy prędkości 110 km/h- (wg [3]- 2,7) m/s.
Galeria
Źródło:
[1] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1977.[2] Kowalski T. J., Malinowski T. ”Mała encyklopedia lotników polskich”. Tomik 1. Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. Warszawa 1983.
[3] Glass A. "Polskie konstrukcje lotnicze do 1939". Tom 3. Wydawnictwo STRATUS. Sandomierz 2008.