Pomysł na budowę lekkiej amfibii zrodził się wśród bogatych biznesmenów z Nowego Jorku, którzy zwrócili się do wytwórni Grumman Aircraft Engineering Corporation specjalizującej się w budowie wodnosamolotów o budowę lekkiego wodnosamolotu, którym mogliby latać ze swoich rezydencji na Long Island do biur na Manhattanie oraz mogłyby startować zarówno z powierzchni wody jak i z powierzchni ziemi. W 1936 r. w wytwórni opracowano nowy wodnosamolot oznaczony jako Grumman G-21. Samolot ten w założeniu był samolotem dyspozycyjnym i przeznaczonym do prywatnych użytkowników. Prototyp został oblatany 29.05.1937 r., w czasie prób potwierdził on założenia jakie założono przy jego opracowaniu.

Zaraz też zamówiono dla osób prywatnych serię 12 samolotów tego typu i rozpoczęto ich produkcję. Pierwszy samolot seryjny był gotowy 3.07.1937 r. Po rozpoczęciu jego produkcji seryjnej samolotem Grumman G-21 zainteresowały się również linie lotnicze a także lotnictwo wojskowe. W związku z tym powstały kolejne wersje samolotu, różniące się od prototypu mocniejszymi silnikami oraz wyposażeniem. Powstały również wersje wojskowe uzbrojone w karabiny maszynowe oraz w bomby głębinowe. Gdy zainteresowało się nim lotnictwo brytyjskie otrzymał on dodatkowe oznaczenie ”Goose”, którym to oznaczenie używano w RAF. Samoloty Grumman G-21 ”Goose” produkowane były w latach 1937-1945. Zbudowano ok. 350 egz. w wersjach:

Wersje samolotów Grumman G-21 Goose:
- G-21- prototyp i pierwsza seria produkcyjna,
- G-21A (oznaczenie wojskowe OA-9)- wersja z mocniejszym silnikiem, przejęta przez lotnictwo wojskowe,
- JRF-1 i JRF-4- wersje dla marynarki wojennej,
- JRF-2 i JRF-3- wersje dla Straży Ochrony Wybrzeża,
- JRF-5 (oznaczenie brytyjskie ”Goose” Mk.I) i JRF-6 (oznaczenie brytyjskie ”Goose” Mk.IIA)- wersje przeznaczone dla lotnictwa brytyjskiego RAF.

Wodnosamolot Grumman G-21 początkowo był przeznaczony dla lotnictwa cywilnego i miał to być samolot dyspozycyjny. Takie też przeznaczenie miały pierwsze wyprodukowane samoloty. W późniejszym okresie samoloty te zostały częściowo przejęte przez lotnictwo Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych oraz Straż Ochrony Wybrzeża. A następnie trafiły tam specjalne produkowane dla lotnictwa wojskowego samoloty. Samoloty tego typu zostały zakupione także przez lotnictwa innych państw: Argentyna, Boliwia, Brazylia, Francja, Holandia, Japonia, Kanada, Kuba, Paragwaj, Peru, Portugalia, Szwecja, Wielka Brytania. W okresie II wojny światowej używany w lotnictwie wojskowym, do celów komunikacyjnych, lotów patrolowych i ratowniczych. Po zakończeniu II wojny światowej część z tych samolotów zakupiło lotnictwo cywilne oraz użytkownicy prywatni. Samoloty tego typu używano w lotnictwie cywilnym do połowy lat 1980-tych.

W Polsce.

Dowództwo Marynarki Wojennej rozpoczęło w latach 1936-1937 poszukiwania samolotów zagranicznych, dla wyposażenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku, z myślą o ewentualnym produkowaniu ich w kraju na podstawie zakupionej licencji. W 1937 r. firma Grumman złożyła do KMW ofertę dostawy wodnosamolotów Grumman G-21. Oferta nie została przyjęta.

Konstrukcja:
Górnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 2 osoby pasażerów- 6.
Kadłub o podłożu dwuredanowym, konstrukcji skorupowej. Kabiny zakryte.
Podwozie główne kołowe wciągane w locie w boki kadłuba, a kółko ogonowe w kadłub. Podwozie główne? kołowe, chowane w locie.

Uzbrojenie (wersje wojskowe)- 2 najcięższe karabiny maszynowe Browning M2 kal. 12,7 mm oraz 2 bomby głębinowe o masie 120 kg każda.

Napęd- 2 silniki gwiazdowe:
- G-21A- Pratt & Whitney R-985 ”Wasp Junior” o mocy 330 kW (445 KM) każdy.

Dane techniczne G-21A (Internet):
Rozpiętość- 14,9 m, długość- 11,7 m, wysokość- 3,7 m, powierzchnia nośna- 34,8 m².
Masa własna- 2460 kg, masa całkowita- 3600 kg.
Prędkość max- 320 km/h, prędkość przelotowa- 305 km/h, wznoszenie- 5,5 m/s, pułap- 6400 m, zasięg- 1030 km.