Wojciech Gadomski urodził się 17.04.1928 r. w Warszawie jako syn właściciela firmy ślusarsko-mechanicznej Bronisława i Kazimiery z d. Zelczak. Miał czterech braci. Lotnictwem i modelarstwem interesował się od dzieciństwa. Wojnę spędził w Warszawie. Od 1947 r. uczęszczał do Państwowego Liceum Mechaniczno-Lotniczego przy ul. Hożej, gdzie w 1950 r. zdał maturę. W latach 1950-1951 pracował w Wydziale Obsługi Samolotów PLL LOT na Okęciu. W 1951 r. rozpoczął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Pracę dyplomową wykonał u mgr inż. Bronisława Żurakowskiego i w 1955 r. uzyskał dyplom inż. lotniczego z zakresu budowy samolotów.

Od września 1955 r. pracował w Instytucie Lotnictwa w Warszawie w dziale konstrukcyjnym śmigłowców TKH, prowadzonym przez mgr inż. B. Żurakowskiego, przy projektowaniu śmigłowca JK-1 ”Trzmiel”. Po roku został przeniesiony do działu konstrukcyjnego samolotów TKP-2, prowadzonego przez prof. dr. Franciszka Misztala i doc. inż. Leszka Dulębę, przy projektowaniu samolotu pasażerskiego MD-12.

W 1957 r. wyszkolił się na szybowcach w Strzebielinie. W latach 1957-1961 należał do harcerstwa uczestnicząc w pracach Kierownictwa Drużyn Lotniczych ZHP. Pod koniec 1957 r. wraz z biurem został przeniesiony do Ośrodka Konstrukcji Lotniczych przy WSK-4 Okęcie. Biuro TKP-2 przemianowano na OKP-2. W 1958 r. przez pewien okres kierował zespołem opracowującym seryjną dokumentację techniczną szybowca SZD-12 ”Mucha 100A”. W latach 1958-1959 współpracował z biurem OKP-1 doc. Tadeusza Sołtyka, gdzie opracował mocowanie wlotów-tuneli do silnika oraz mocowanie części wyposażenia w kabinie. W latach 1959-1960 w zespole mgr inż. Jana Koźniewskiego opracował konstrukcję skrzydeł do pionowzlotów PS-3 i PS-4.

Na początku 1960 r. wszedł w skład zespołu dr inż. Ryszarda Orłowskiego, gdzie do samolotu dla aeroklubów PZL-104 ”Wilga”, zaprojektował skrzydła z integralnym zbiornikiem paliwa oraz usterzenie. W 1962 r. w zespole mgr inż. B. Żurakowskiego do ”Wilgi 2” opracowanej przez mgr inż. Andrzeja Frydrychewicza zmodyfikował skrzydła ”Wilgi 1”. Skrzydła ”Wilgi C” wyposażył w instalację rolniczą. Następnie doskonalił konstrukcję skrzydeł ”Wilgi C”, ”Wilgi 3”, ”Wilgi 32” i ”Wilgi 35” oraz w latach 1966-1967 zaprojektował skrzydła do ”Wilgi 40”.

W 1970 r. wraz z biurem konstrukcyjnym przeszedł do Instytutu Lotnictwa, gdzie uczestniczył w opracowaniu projektu wstępnego samolotu rolniczego PZL-110 ”Kruk 2T” (wg [1]- PZL-106 ”Kruk 2T”) oraz na zlecenie WSK Mielec w projekcie wstępnym skrzydeł samolotu rolniczego PZL M-14. Uczestniczył też w opracowaniu wymagań technicznych na duży samolot rolniczy dla RWPG. W 1971 r. nadzorował produkcję ”Wilg” w WSK-Okęcie. W latach 1971-72 opracował kratownicowy tył kadłuba doświadczalnego samolotu rolniczego Lala-1 z silnikiem odrzutowym. Uczestniczył w projektowaniu samolotu rolniczego PZL-106 ”Kruk”. W połowie 1972 r. biuro konstrukcyjne powróciło do WSK-Okęcie i został tam kierownikiem Działu Konstrukcyjnego zajmując się samolotami ”Kruk” i ”Wilgą”.

W 1972 r. uczestniczył w opracowaniu projektu zastrzałowej odmiany ”Wilga 45”. W 1974 r. uczestniczył w opracowaniu projektu ”Wilgi 35M” dostosowanej do przepisów amerykańskich FAR. W 1974 opracował do ”Wilgi 75” wzmocnione skrzydło o powiększonej rozpiętości i o zmienionej konstrukcji dźwigara kadłubowego. W 1975 r. opracował odmianę ”Wilgi 35” spełniającej wymagania DOSAAF (ZSRR).

W latach 1978-1979 pomagał inż. Januszowi Drozdowskiemu w dostosowaniu dokumentacji licencyjnej samolotu SOCATA ”Rallye” do produkcji jako PZL-110 ”Koliber”. Równolegle opracował projekt skrzydła z krótszymi zastrzałami do ”Kruka”. W 1979 r. przekonstruował ”Wilgę 35” dostosowując ją do przepisów amerykańskich FAR 23; tak powstała ”Wilga 80”. Następnie wzmacnia Wilgę do zabudowy pływaków (”Wilga 35H” i ”Wilga 80H”). W 1991-1992 uczestniczył w zabudowie silnika Continental na ”Wildze 80-550” przez firmę Melex w USA, gdzie uczestniczył w przeszkoleniu personelu lotniczego i inspektorów nadzoru w obsłudze ”Wilg”. Do 1996 r. współpracował przy opracowaniu projektów ”Wilga 88” i ”Wilga 2000”. W 1995 opracował montaż nart podnoszonych do ”Wilgi 2000”. Ponadto szkolił użytkowników ”Wilg” i ”Kruków” w kraju i za granicą. Był opiekunem praktyk dyplomowych studentów i konsultantem dyplomantów. W 1976 r. otrzymał nagrodę zespołową I stopnia w konkursie Mistrz Techniki Warszawy.

W 1996 r. przeszedł na emeryturę, pracując jeszcze do 2000 r. na pół etatu, później jako wolontariusz systematycznie udzielał wytwórni EADS PZL-Okęcie konsultacji w sprawach ”Wilgi”.

Z żoną Barbarą z d. Malawskąma miał córkę Katarzynę i syna Jacka (inż. lotnictwa).

Konstrukcje:
PZL-104 ”Wilga” (”Gelatik”), 1962, samolot lub wodnosamolot wielozadaniowy (sportowy, pasażerski, dyspozycyjny, łącznikowy, sanitarny, rolniczy).