Samolot myśliwsko-bombowy o zwiększonym zasięgu Focke-Wulf Fw-190G był wersją rozwojową samolotu myśliwskiego Focke-Wulf Fw-190A. Pierwsza wersja seryjna Fw-190G-1, bazowała na płatowcu Fw-190A-4/U8 ze zdemontowanym uzbrojeniem kadłubowym oraz bez zewnętrznej pary działek w skrzydłach, pozostawiono jedynie 2 przykadłubowe, skrzydłowe działka MG 151 kal. 20 mm. Pod kadłubem montowano wyrzutnik ETC 501 (1 bomba 500 lub 250 kg) z możliwością instalowania pod nim konwertera ER 4, co pozwalało na podwieszanie 4 bomb po 50 kg. Pod skrzydłami znajdowały się dwa zaczepy firmy Weserflug do przenoszenia dwóch dodatkowych, odrzucanych w locie zbiorników paliwa. Z dwoma dodatkowymi zbiornikami Fw-190G-1 miał zasięg 1500 km. Zbudowano ok. 5 egz. wersji G-1 (wg [3]- wyprodukowano ok. 50 samolotów Fw-190A-4/U8, które postanowiono włączyć do wersji G i w dokumentacji technicznej sygnowano jako Fw-190G-l).

Wersja Fw-190G-2 oparta była o płatowiec Fw-190A-5/U8. Uzbrojenie samolotu było identyczne jak w G-1, zamontowano zaczepy podskrzydłowe firmy Messerschmitt. Niewielką liczbę samolotów przystosowano do działań w nocy i używano pod oznaczeniem Fw-190G-2/N.

W końcu lata 1943 r. rozpoczęto produkcję wersji Fw-190G-3, w której wprowadzono płat od samolotu Fw-190A-6 oraz zastąpiono podskrzydłowe zaczepy dla zbiorników paliwa wyrzutnikami bombowymi V.Fw Trg. Dzięki ich zastosowaniu możliwe było podwieszenie zarówno zbiorników paliwa, jak i bomb o masie 250 kg. Montowana była instalacja automatycznego pilota PKS 11 lub PKS 12. Od października 1943 r. Fw-190G-3 i następne wyposażano w silniki BMW 801 D-2. Samoloty te, posiadały automatycznego pilota PKS 11 lub PKS 12 a od października 1943 również system dodatkowego wtrysku paliwa do silnika. Zaczepy podskrzydłowe zastąpione zostały innymi produkowanymi przez firmę Focke-Wulf. Samoloty przeznaczone do operowania w basenie Morza Śródziemnego otrzymały filtry przeciwpyłowe i oznaczenie Fw-190G-3/Tp. Pewną liczbę samolotów standardowych zmodyfikowano poprzez zabudowę wyposażenia ujętego w ramach zestawów R:
- Fw-190G-3/R1- silnie uzbrojony myśliwiec szturmowy z dwoma zasobnikami WB 151/20 w miejscu podskrzydłowych wyrzutników V.Fw Trg. Całkowite uzbrojenie to 2 działka MG 151/20 i 4 działka MG 151/20 w zasobnikach. Przebudowę zlecono we wrześniu 1943 r. warsztatom LZA. Samoloty miały być wykorzystane zarówno do atakowania wypraw bombowych, jak i niszczenia celów naziemnych,
- Fw-190G-3/R5- samolot szturmowy, przebudowany w/g standardu dla F-3/R1. W miejscu wyrzutników V.Fw Trg. zainstalowano po dwa wyrzutniki ETC 50 (2x2 bomby 50 kg).

Ostatnią wersją seryjną była Fw-190G-8 oparta o płatowiec myśliwca Fw-190A-8. Wersje od G-4 do G-7 pozostały jedynie niezrealizowanymi projektami. Maszyny w tej wersji produkowane były między wrześniem 1943 r. a lutym 1944 r. Posiadały wszystkie modyfikacje, które przyniósł ze sobą płatowiec wersji A-8. Niektóre egzemplarze G-8 zostały przystosowane do działań nocnych- wariant G-8/N. Nie montowano kadłubowych karabinów maszynowych. Podstawowymi wariantami Fw-190G-8 były:
- Fw-190G-8/R1- samoloty z instalacją MW 1 (wtrysk wody z metanolem),
- Fw-190G-8/R4- wyposażona w instalacje GM 1 (wtrysk podtlenku azotu zwiększający ilość tlenu do spalania mieszanki). Wg [3]- niezrealizowany projekt samolotu,
- Fw-190G-8/R5- miała zabudowane cztery podskrzydłowe wyrzutniki ETC 50 zamiast dwóch ETC 503.

Samoloty wersji Fw-190G używano do testów różnych rodzajów uzbrojenia np. bomb kierowanych BV 246 Hagelkorn albo SB 7800RS Kurt. W lutym i marcu 1945 r. operacyjnie użyto kilku Fw-190G-8 przystosowanych do przenoszenia bomb SC 1800 (1800 kg). Maszyny wyposażono w nowy wyrzutnik podkadłubowy (Schloß 2000). Samoloty Fw-190, głównie A-8, F-8 i G-8 posłużyły jako samolot prowadzący zespołów bombowych, znanych pod nazwą Mistel (z bezzałogowym samolotem Junkers Ju-88) i Mistel S (szkolnych, z pilotowanym Ju-88).

Ogółem zbudowano ok. 800 samolotów Fw-190G.

Samoloty Focke-Wulf Fw-190G i Focke-Wulf Fw-190F miały przejąć część zadań wykonywanych do tej pory przez samoloty Ju-87 i Messerschmitt Bf-110. Większość Fw-190F i G przydzielono do jednostek myśliwsko-bombowych pola walki, tworzonych od października 1943 r. Ogólnie działalność bojową myśliwsko-bombowych Fw-190F i G, z niewielkimi wyjątkami, można określić jako ciągłe pasmo sukcesów. Prawie wszystkie jednostki wyposażone w te wersje Fw-190 działały na Froncie Wschodnim. Piloci poza tym, że zadawali wojskom sowieckim duże straty w ludziach i sprzęcie także odnosili liczne zwycięstwa powietrzne, co było nie małym zaskoczeniem nawet dla dowództwa Luftwaffe. Oprócz tego wersje myśliwsko-bombowe Fw-190 operowały nad Półwyspem Apenińskim oraz prowadziły nocne akcje przeciw celom na Wyspach Brytyjskich. Zwalczały również żeglugę na Kanale La Manche oraz pobliskich akwenach morskich.

W Polsce.

Po zakończeniu II wojny światowej na terenach zachodniej Polski znalazły się duże ilości niemieckiego sprzętu wojennego, w tym sporo samolotów różnych typów. Pozostawione samoloty stanowiły mozaikę różnych typów począwszy od standardowych maszyn bojowych Luftwaffe, poprzez sprzęt szkolno-treningowy, a skończywszy na rzadziej spotykanych konstrukcjach. Wśród nich znalazły się również różne wersje samolotu myśliwskiego Focke-Wulf Fw-190. Samoloty te przedstawiały znikomą wartość użytkową bądź to wskutek uszkodzeń odniesionych podczas działań wojennych lub daleko posuniętej dewastacji. Wszystkie samoloty tego typu zostały z biegiem czasu przeznaczone na złom.

Konstrukcja:

Uzbrojenie, wyposażenie i silnik- patrz rozwój konstrukcji.

Dane techniczne Fw-190G-3 (wg [4]):
Rozpiętość- 10,506 m, długość- 9,1 m, wysokość- 3,95 m, powierzchnia nośna- 18,3 m².
Masa całkowita- 4800 kg.
Prędkość max- 460 km/h, pułap- 7500 m, zasięg- 1125 km.

Dane techniczne Fw-G-8 (wg [4]):
Rozpiętość- 10,506 m, długość- 9,1 m, wysokość- 3,95 m, powierzchnia nośna- 18,3 m².
Masa całkowita- 5200 kg.
Prędkość max- 450 km/h, pułap- 7500 m, zasięg- 1125 km.

Inne wersje:
Focke-Wulf Fw-190A
Focke-Wulf Fw-190B/Fw-190C
Focke-Wulf Fw-190D
Focke-Wulf Fw-190F